EP.10 – เมืองวิญญาณที่หายไป

“หากเจ้าต้องการเข้าใจดาบทั้ง 9… เจ้าต้องตามหาสถานที่ซึ่งไม่ปรากฏบนแผนที่ใดอีกต่อไป…”

หลังการปะทะกับไนอาซจบลงด้วยการที่ศัตรูล่าถอย เรย์และพรรคพวกก็ได้เบาะแสบางอย่างจากเศษความทรงจำในอัซราเอล เขาเห็นภาพของเมืองหนึ่งที่ห่อหุ้มด้วยแสงวิญญาณ และศิลาจารึกซึ่งพูดถึง “ต้นกำเนิดของดาบทั้งหมด”

“เมืองวิญญาณ…?” ลิเซ่ขมวดคิ้ว “ไม่เคยมีในบันทึกตำราเลย”

บาคุโพล่งขึ้น “ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้จากตาแก่ที่ป่าเขานู่น บอกว่าเป็นเมืองของคนที่ไม่เคยตาย!”

“อาจเป็นเพราะพวกเขาไม่ใช่ ‘คน’ อย่างที่เราเข้าใจ…”

ในที่สุด อัซราเอลชี้เป้าหมาย – หุบเขาทางเหนือของทวีปที่เต็มไปด้วยหมอกลวงตาและภาพลวงวิญญาณ พวกเขาเดินทางเข้าไปโดยต้องพึ่งพาพลังดาบวิญญาณเพียงเท่านั้น

“แปลกจริง…” เรย์เอ่ยพลางมองรอบตัว “ทางที่เราเดินดูเหมือนจะวกกลับมาที่เดิมตลอดเลย”

“กับดักวิญญาณ” อัซราเอลกล่าว “หากจิตใจเจ้าไม่นิ่งพอ เจ้าจะวนเวียนอยู่ในความทรงจำของตนเอง”

จู่ ๆ ลิเซ่หายไป...

“ลิเซ่!” เรย์ร้องสุดเสียง

แต่แล้ว… เขากลับได้ยินเสียงของเธออยู่ในหัว

“ข้า… ยังไม่คู่ควรกับพวกเขาเลยสินะ…”

เรย์กัดฟันแน่น “นี่มันภาพหลอน…! พวกเราต้องรวมใจ!”

“เรย์!” เสียงของลิเซ่ดังขึ้นจริง คราวนี้มาจากทางหนึ่งในหมอก เรย์รีบวิ่งไปคว้ามือเธอ

บาคุโผล่จากพุ่มไม้พร้อมหัวปลาทอดเต็มปาก “ข้าเอาชนะภาพหลอนด้วยกลิ่นปลาได้ล่ะ!”

“...เจ้าจริงจังเหรอบาคุ?”

“กลิ่นเหม็นมันของจริงที่สุด!”

เมื่อทุกคนรวมตัวกันอีกครั้ง หมอกก็ค่อย ๆ สลายไป เผยให้เห็นประตูหินขนาดยักษ์เบื้องหน้า แกะสลักเป็นสัญลักษณ์ของดาบ 9 เล่ม และตรงกลางมีอัญมณีสีเงินฝังอยู่

“แปลก… ทำไมมีดาบ 10 รูป?”

เรย์นิ่ง “มีเล่มที่ไม่มีใครพูดถึง…”

“ดาบต้องห้าม... ดาบที่ไม่ควรถืออีกครั้ง” อัซราเอลกระซิบ “มันคือเล่มที่สิบ… ที่ถูกลบออกจากประวัติศาสตร์”

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออกด้วยเสียงโบราณ พร้อมแสงสีทองสาดส่องออกมา พวกเขาเดินเข้าสู่ “เมืองวิญญาณ” อันสาบสูญ

เมืองนั้นเหมือนไม่เคยถูกรุกราน มีต้นไม้เรืองแสงระยิบระยับ ผู้คนในเมืองเป็นสิ่งที่เรียกว่า “ชาววิญญาณ” พวกเขายิ้มรับผู้มาเยือน... แต่ไม่มีใครพูดออกมาแม้แต่คำเดียว

“พวกเขา... ไม่มีเสียง” ลิเซ่สังเกต

“วิญญาณเหล่านี้สละเสียงของตนเพื่อปกป้องความลับ… ดาบทั้ง 9 ไม่ได้ถูกสร้างเพื่อทำลาย แต่เพื่อ ‘ผนึก’ อะไรบางอย่าง”

เรย์หันไปทางศิลาหลักกลางเมือง ซึ่งมีข้อความที่ปรากฏช้า ๆ ราวกับมีใครกำลังเขียนให้พวกเขาอ่าน:

“เมื่อดาบครบเก้า โลกจะสั่นคลอน ดาบที่สิบจะลุกไหม้อีกครั้ง และไม่มีสิ่งใดหยุดมันได้... นอกจากผู้ถือดาบวิญญาณที่เข้าใจหัวใจของทั้งมวล”

เรย์ชะงัก “ผู้ถือดาบ… อย่างฉัน?”

ทันใดนั้น แผ่นดินสั่น เสียงร้องคำรามดังกึกก้อง ชาววิญญาณพากันหลบเข้าตึกอย่างพร้อมเพรียง พื้นกลางเมืองแยกออก เผยให้เห็นหลุมสีดำสนิท

“พลังของดาบที่สิบ… ตื่นแล้ว…” อัซราเอลเอ่ยเสียงเคร่ง

จากในหลุม เงาสีดำรูปร่างมนุษย์ค่อย ๆ ลอยขึ้น... มันไม่มีหน้า ไม่มีเสียง ไม่มีแม้แต่หัวใจ

มันคือเศษเสี้ยวของ “ราชันเงา” ผู้ใช้ดาบต้องห้ามเมื่อพันปีก่อน

“เรย์… เจ้าเท่านั้นที่หยุดมันได้”

มุกท้ายตอน:

ลิเซ่: “ทำไมเมืองนี้ไม่มีร้านขนมซักร้าน…”

บาคุ: “แล้วทำไมเจ้าถึงคิดว่าเมืองวิญญาณจะมีขนมกินวะ?”

ลิเซ่: “ก็พวกเขาไม่พูดอะไรเลย จะรู้ได้ไงว่าเขาไม่มีสายขนมอยู่?”

เรย์: “เธอมีจิตวิญญาณของแม่ค้าในร้านเบเกอรี่มากกว่านักเวทแล้วนะเนี่ย…”