📘 ชื่อเรื่อง
ไทย: คำสาปหัวใจที่เงียบงัน
ENG: The Silent Heart's Curse
🎯 แนวเรื่อง
โรงเรียน + ดราม่า + โรแมนติกแทรกมุกตลกบางตอน
👥 ตัวละครหลัก
| ชื่อไทย / ENG | คาแรกเตอร์ |
|---|---|
| เดือนตะวัน “ตะวัน” / Tawan Moon | เด็กสาวปี 2 สายอาร์ต ขี้อาย ชอบวาดรูป ลดบทสนทนา |
| พีรดนย์ “พี” / Peeradon “Peer” | นักเรียนใหม่ IQ สูง ร่าเริง ชอบแซว มีมุก |
| ชญาน์ฉัตร “ฉัตร” / Chayanchart “Chat” | รุ่นพี่ปีสุดท้าย เป็นหัวหน้าชมรมละคร หวานๆ จริงจัง |
| ปราณ “ปราณ” / Pran | เพื่อนสนิทตะวัน คุยเก่งตลก มีคำศัพท์วัยรุ่น (โอเค, จีบ, จิ้น…) |
🧩 พล็อตโดยย่อ
EP1: ดวงใจในห้องศิลป์
ตะวันเจอพี สองคนต่างขั้วแต่มีเคมี ดึงดูดใจกัน มุกตลกกวน ๆ ระหว่างเพื่อน ๆ
EP2: เงื่อนงำของบทละคร
ชมรมละครต้องซ้อม เตรียมงานใหญ่ พีถูกชวนเข้าร่วม ตะวันหวั่นใจ “คำสาป” ของความลับ
EP3: บทสรุปแห่งใจ
งานละครมาถึง เปิดเผยหัวใจ ความลับคำสาปคลี่คลาย ตอนจบดราม่าซึ้งปนมุก
ตอนที่ 1: ดวงใจในห้องศิลป์
พบกันครั้งแรก
"เฮ้ ขอนั่งตรงนี้ได้ไหม?"
เสียงทุ้มชัดเจนเรียกความสนใจจากตะวัน เด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างโต๊ะว่างข้างเธอ ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่ง ๆ ดวงตาเป็นประกายแบบคนที่ดูเหมือนจะมีเรื่องให้พูดตลอดเวลา
"อืม... เชิญสิ"
เขานั่งลงอย่างรวดเร็ว และยิ้มกว้าง
"เรา พีรดนย์ เรียกพี ก็พอเนอะ เพิ่งย้ายมาจากเชียงใหม่ ยังไม่รู้จักใครเลย ฝากตัวด้วย~"
ตะวันพยักหน้าเบา ๆ
"ตะวัน..."
"โอ้ ชื่อตะวันหรอ! ชอบแสงอาทิตย์ปะเนี่ย? เราว่าชื่อเท่นะ เหมาะกับคนเงียบ ๆ ดูลึกลับ~"
เธอหลุดหัวเราะออกมานิด ๆ นั่นทำให้พีรู้สึกเหมือนตัวเองได้ชัยชนะเล็ก ๆ
"หัวเราะแล้ววววววว! สำเร็จ!!" เขาพูดพร้อมยกหมัดขึ้นฟ้าอย่างเว่อวัง
คำสาปของความเงียบ
ในห้องศิลป์ ตะวันซึ่งเป็นสมาชิกชมรมศิลปะได้นั่งวาดรูปตามปกติ มีแค่ไม่กี่คนที่ชอบใช้เวลาหลังเลิกเรียนที่นี่ และหนึ่งในนั้นคือพี
"เธอนี่อยู่ในโลกของเส้นสายจริง ๆ เลยนะ ถ้าเป็นเราคงวาดออกมาเป็นโดเรมอนทุกที ฮะ ๆ ๆ"
"ไม่ลองดูจริง ๆ ล่ะ? เราสอนให้ได้นะ..."
"เห้ย พูดยาวกว่าปกติแล้วนะ! สงสัยคำสาปแตกแล้ว~"
คำว่า 'คำสาป' ตะวันชะงักเล็กน้อย สายตาเธอเปลี่ยน
"...เราไม่ได้พูดเยอะ เพราะไม่อยากผูกพันกับใครมากเกินไป"
"เพราะกลัวเขาจะหายไปงั้นเหรอ?"
เธอเงียบ แล้วพีเองก็ไม่ได้ถามต่อ แต่รอยยิ้มของเขากลับอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ปราณ & มุกตลก
"เฮ้ ตะวัน! แกกับหมอนั่นจีบกันอยู่ใช่ปะ!? ฉันเห็นตอนเขาป้อนเค้กแก!!"
"คือ... เขาป้อนผิดคน ปราณ..."
"แต่หน้าแกอมยิ้มมากนะยะ! แอบจิ้น ๆ อยู่ล่ะสิ๊~!!"
ตอนที่ 2: เงื่อนงำของบทละคร
หลังจากผ่านสัปดาห์แรกของการเปิดเทอม ความสัมพันธ์ระหว่าง 'ตะวัน' กับ 'พี' เริ่มกลายเป็นเรื่องพูดคุยในกลุ่มเพื่อน แม้เจ้าตัวจะยังไม่ได้ยอมรับอะไรสักอย่าง
"ตะวัน~ รุ่นพี่ชมรมละครตามหาแกอยู่นะ!" — ปราณส่งเสียงลั่นขณะกินขนม
"หืม? เราไม่ได้อยู่ชมรมละครนะ"
"เขาบอกว่าอยากให้เธอช่วย...วาดฉาก? หรือไม่ก็เล่นบทนางเอกเลย ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ฉันว่าฉัตรพี่เขาต้องมีใจแน่ ๆ!!"
แรงดึงดูดของเวที
เมื่อไปถึงห้องชมรม ตะวันพบกับ 'พี่ฉัตร' — หัวหน้าชมรมละคร ผู้พูดด้วยท่าทีอ่อนโยนแต่ชัดถ้อยชัดคำ
"เธอคือคนวาดภาพนิทรรศการปีที่แล้วใช่ไหม? เราจำฝีมือเธอได้... ฉากละครเราขาดดีไซน์เนอร์พอดีเลย"
"เรา...จะลองดูค่ะ"
จากนั้น พีโผล่มาแบบไม่ตั้งใจ
"เห? ละครเหรอ? ให้เราช่วยแสดงไหม? เราเก่งบทผีออกนะ!"
คำสาปเริ่มสั่นคลอน
ตะวันเริ่มใกล้ชิดกับทั้งพีและพี่ฉัตรโดยไม่รู้ตัว พีแสดงท่าทางหึงเบา ๆ แบบไม่ชัดเจน จนปราณแซวว่า...
"น้องพีขี้หึงเหมือนแมวเลยอะ มองตาแล้วข่วนแน่!!"
"ไม่ได้หึงสักหน่อย! แค่...เป็นห่วงเฉย ๆ ก็ได้!"
พี่ฉัตรให้บทละครกับตะวันอ่าน บทนั้นคือเรื่อง 'เงาของดวงจันทร์' ที่ว่าด้วยคนที่มีคำสาปอยู่ในใจ...คล้ายชีวิตของตะวันอย่างน่าประหลาด
เธอเริ่มฝันถึงฉากในละคร และเสียงกระซิบในความฝัน
"หากเธอเปิดใจ...คำสาปจะหายไป"
ความวุ่นวายในชมรม
มุกตลกระหว่างซ้อมละคร เช่น:
พี: "ฉันจะเป็นเจ้าชายที่ซื่อสัตย์!"
ฉัตร: "เจ้าชายไม่ควรใส่รองเท้าผ้าใบลายการ์ตูนพี"
หรือ
ปราณ: "บทนางรองต้องปัง! ฉันขอใส่วิกสีทอง!!"
จุดคลี่คลายเล็กน้อย
ขณะวาดฉาก เธอเริ่มเห็นแสงในภาพที่เคยเป็นเงามืด ตะวันเริ่มรู้สึกถึงความสุขที่ไม่ได้สัมผัสมานาน
"พี... ขอบคุณนะ ที่อยู่ตรงนี้"
"เรายังไม่ไปไหนหรอก... ตราบใดที่เธอยังไม่วาดเราออกจากชีวิตนะ"
ตอนที่ 3: บทสรุปแห่งใจ
งานละครใหญ่ใกล้เข้ามา ความตึงเครียดปะปนกับความรู้สึกในใจที่ตะวันพยายามเก็บซ่อนไว้ให้แน่นที่สุด เพราะเธอรู้ว่า...หลังม่านจบลง บางสิ่งอาจเปลี่ยนไปตลอดกาล
"ตะวัน วันนี้พี่ฉัตรซ้อมบทรักนะ ระวังน้องพีงอนนะจ๊ะ~" — ปราณแซวแรง
"เขาไม่ใช่..."
"อ่ะ ๆ ยังไม่ได้เป็นแฟน แต่เป็นเจ้าของรอยยิ้มก็พอเนอะ~ ฮิ้วววว~"
ก่อนแสดงจริง
ในวันซ้อมสุดท้าย ไฟดับกลางหอประชุม พีคว้าข้อมือของตะวันไว้แน่น
"เรารู้ว่าเธอยังกลัว... กลัวความสัมพันธ์จะหายไปใช่ไหม?"
"ใช่... ถ้าเรายิ่งผูกพัน... ยิ่งเจ็บเวลาเสียไป"
"แต่บางอย่าง ถ้าไม่ลองยอมเจ็บ... จะไม่เคยได้รู้ว่า มันคุ้มขนาดไหน"
คำสารภาพและฉากสุดท้าย
บทละครเดินไปถึงฉากจูบของพระนาง ซึ่งพีรับบทพระเอก ตะวันตกใจแต่ก็ยืนบนเวทีต่ออย่างมืออาชีพ
(บทพูดในละคร)
พระเอก: "ขอให้หัวใจของเจ้า พักพิงที่ข้าได้ไหม แม้เพียงคืนเดียวก็พอ..."
พีกระซิบเบา ๆ แทนคำพูดบทละคร
"เราขอให้หัวใจเธอ พักที่เรา...ได้ตลอดไปเลยได้ไหม"
เธอเงียบ ไม่ตอบ แต่ยิ้ม รอยยิ้มที่ทำให้คำสาปในใจคลายตัวลงอย่างช้า ๆ
ตอนจบหลังเวที
งานจบลง ท่ามกลางเสียงปรบมือ
"เรา...ไม่กลัวอีกแล้วพี"
"แล้วเราล่ะ? จะกลายเป็นคนในภาพวาดเธอรึยัง?"
"ไม่ใช่แค่ภาพ...แต่จะอยู่ในทุกหน้า ทุกเส้นของสมุดเราเลย"
ปิดท้ายด้วยมุกจากปราณ:
"พี ๆ ๆ จะจีบเพื่อนฉันก็ไม่ว่า แต่ช่วยจีบด้วยขนมก็ได้นะ ฉันจะได้แถมตัวเองให้ฟรี! ฮ่า ๆ ๆ ๆ"
[จบเรื่อง คำสาปหัวใจที่เงียบงัน]
){kind=link}
0 ความคิดเห็น