🌸 ตอนที่ 1: "เธอย้ายเข้ามา...พร้อมเสียงกระซิบแปลกๆ"
เสียงลากกระเป๋าเดินทางครืดๆ ดังตามทางเดินแคบของหอพักมหาวิทยาลัยโทคิซากิ
"อา...เหนื่อยชะมัด..."
ชายหนุ่มผมยุ่งๆ ใส่แว่น กางเกงวอร์มหลวมๆ เสื้อยืดลายอนิเมะเก่าๆ พึมพำขณะเปิดประตูห้องใหม่ของตัวเอง
ฟุคามิ เรน (19 ปี) นักศึกษาปีหนึ่ง เพิ่งย้ายจากบ้านมานอนหอเป็นครั้งแรกในชีวิต
ห้องขนาด 6 เสื่อเล็กๆ เตียงเดี่ยว โต๊ะเล็กๆ กับตู้เสื้อผ้า…เรียบง่ายแบบที่เขาชอบ
"เริ่มต้นชีวิตใหม่แล้วสินะ...ชีวิตเด็กมหา'ลัยอิสระ...自由だァァァ！"
[คืนนั้น]
เรนนอนกลิ้งไปมาบนเตียง พลิกดูโทรศัพท์ ดูทวิตเตอร์เรื่องมังงะ ดูคลิปเสียงจากเกมจีบสาว (โหมดพากย์เสียงสาวน่ารัก)
อยู่ๆ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นเบาๆ จากผนังด้านขวา...
"อื้ม…งื้อ…อย่าแกล้งสิ…ฮิๆ…"
เรนเบิกตาโพลง "えっ！？ เสียง...จากห้องข้างๆเหรอ!?"
เขาแนบหูแนบกำแพง…
"อาาา…เดี๋ยวสิ มันเสียว…อุ๊ย~♥"
ドキドキドキドキ！！！！
หัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกจากอก
"ยะ...อย่าบอกนะว่า…เค้ามีอะไรกันอยู่เหรอ!? อยู่ห้องข้างๆเนี่ยนะะะ!?"
(เริ่มฉากมโน ฟุคามิเรนเวอร์ชั่นแฟนตาซี สวมผ้าคลุมปิดตา เหงื่อแตก หัวใจเต้นแรง ใจหนึ่งอยากฟัง ใจหนึ่งอยากหนี)
"ไม่ไหวแล้ววว！これ以上はムリだあああ！"
[เช้าวันรุ่งขึ้น]
เรนเดินออกจากห้องด้วยสภาพโทรมๆ ตาเป็นหมีแพนด้า มือถือกาแฟกระป๋อง
เปิดประตูออกมาก็ชนกับ...
สาวผมยาวสีน้ำตาลอมแดง ตาโตใสเป็นประกาย ใส่เสื้อยืดสีขาวลายหมี ใส่กางเกงขาสั้นแบบสบายๆ...ที่ชัดเจนเลยคือ “โนบรา”
อาซางิริ มิฮะ (19 ปี)
เธอยิ้มกว้างแบบไม่ได้รู้เลยว่าเมื่อคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น
"อรุณสวัสดิ์นะ~ ข้างห้องคุง♪ ฉันชื่อมิฮะ อยู่ปี 1 เหมือนกันเลย!"
เรนมองหน้าเธอ แล้วก็มองต่ำลงมานิดนึง ก่อนหันหน้าหนีแทบไม่ทัน
ドギャァァァァン！！！
"ดะ…โดนแล้ว! นี่มันกับดักชัดๆ! โนบรา…ยามเช้า!?"
มิฮะหัวเราะ "หืม~ นายตลกดีแฮะ หน้าแดงเชียว กลัวผู้หญิงเหรอ~?"
เรนพึมพำเบาๆ "ไม่ใช่กลัว…มันคือศึกแห่งการควบคุมตนเอง…(自制心との戦いだ…)"
[เวลาเรียน]
เรนเรียนคลาสศิลปะเบื้องต้น เจอเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ๆ อาจารย์คุโรโนะพูดอย่างจริงจัง
"ศิลปะ คือ การเปลือยใจ! ใครไม่กล้าเปลือย...ไม่มีทางจับพู่กันได้!"
เสียงหัวเราะเบาๆ จากหลังห้อง "เปลือยจริงๆ ก็ได้อยู่นะคะ ถ้าจะให้ศิลปะขนาดนั้นน่ะ…♪"
เรนหันไป…มิฮะนั่งอยู่ข้างหลังเขา พร้อมรอยยิ้มอันตราย
ドキュゥゥゥゥン！！！
[กลางวัน]
เรนแอบหนีไปกินข้าวเงียบๆ ข้างๆตึกเรียนใต้ต้นไม้ แต่มิฮะก็โผล่มาอีก
“นี่ๆๆ ข้างห้องคุง! กินคนเดียวเหรอ? ขอแจมด้วยนะ!”
เขาทำท่าปฏิเสธ แต่เธอก็นั่งลงข้างๆอยู่ดี กางกล่องเบนโตะที่ดูห่วยแตกมาก
เรน: “...เธอทำเองเหรอ?”
มิฮะ: “อื้อ! ทำเมื่อคืน...เอ๊ะ หรือจะบอกว่ามันเสียงตอนฉันตีไข่นะ ฮิๆ~”
เรน: “ยะ...อย่าพูดงั้นสิ! ฉันเกือบจะโทรหาแม่แล้วนะ!”
[กลางคืนอีกครั้ง]
เรนตั้งใจจะใส่หูฟังนอน ไม่อยากได้ยินอะไรแปลกๆ อีก แต่แล้ว...
"แอ๊ด…เฮ้~ ข้างห้องคุง อยู่มั้ย~? ไฟในห้องฉันดับ ขอมายืมไฟฉายหน่อย~"
เขาเปิดประตู พบมิฮะยืนอยู่ในชุดคลุมบางๆ พร้อมยิ้มให้...
ドギャァァァァン！！！
เรนแทบหงายหลัง
“อะ อะ อะ เดี๋ยวววววววว! เธอจะบุกห้องฉันตอนดึกทำไมมมมม!!!?”
มิฮะ: “ก็เราเป็นเพื่อนบ้านกันนี่นา~ หืม? หรือไม่อยากให้ฉันเข้า…? เขินเหรอ?”
เรนเอามือปิดหน้า เดินหนีไปซ่อนหลังเตียง
(心の声): "นี่มันไม่ใช่ชีวิตหอที่ฉันวาดฝันไว้เลยยยย！"
วันถัดมา เรนพยายามหลบหน้า เดินอ้อมไม่เจอเธอ ทำนิ่งใส่…แต่สุดท้าย...
"ข้างห้องคุง~ เจอกันอีกแล้ว! นี่ๆ วันนี้จะกินข้าวด้วยกันมั้ย~? หรือจะให้ฉันทำกับข้าวให้นะ?"
เขาเผลอยิ้มนิดๆ และเดินหนีพร้อมพึมพำว่า
“บ้าเอ๊ย…ยัยนี่มันบอสลับสินะ…”
(そして、彼の平凡な大学生活は終わりを告げた――)
つづく
💥 ตอนที่ 2: "ช่วยสอนวาดรูปหน่อยสิ! แต่ขอแบบ...เปลือยใจนะ♪"
[บรรยากาศยามเย็น หอพักนักศึกษาโทคิซากิ]
เสียงจิบน้ำดังแผ่วเบา...เรนกำลังนั่งจิบชาเขียวอยู่ริมหน้าต่างห้อง พลางอ่านมังงะเรื่องใหม่ที่เพิ่งซื้อมาจากร้านใกล้สถานี
"ฟู่~ ในที่สุดก็ได้เวลาสงบจิตใจ...ไม่มีเสียงแปลกๆ ไม่มีกับดัก...นี่แหละสวรรค์..."
ตึ๊ง ตึง ตึ๊ง ตึง!!
เสียงเคาะประตูห้องเรนแบบไม่ให้ตั้งตัว
เขากระตุก เงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เหมือนรู้ว่าใครมาแน่ๆ
ガチャ…
"ข้างห้องคุงงงง~♥ ฉันมีเรื่องจะขอร้องล่ะ~!!"
ドギャァァァン！！！
[แผนร้าย(?) ของมิฮะ]
มิฮะยืนอยู่หน้าห้อง สวมเสื้อยืดลายซาลาเปา(?) กับกางเกงขาสั้นพอดีต้นขา ถือแฟ้มวาดรูปมาแน่นมือ
"เธอจะทำอะไรกับแฟ้มวาดรูปนั่น...? อย่าบอกนะว่า...จะขอให้เรนวาดเธอเปลือย!?"
เรนสะดุ้งกับความคิดตัวเอง แล้วรีบปัดออกทันที
"ยะ ไม่ใช่! หยุดเพ้อ!
มิฮะยิ้มกว้าง: "คือฉันอ่อนวิชาศิลปะมากเลย~ ข้างห้องคุงเก่งไม่ใช่เหรอ? ช่วยสอนหน่อยน้า~ พลีสสส~"
เรน: "มะ ไม่ใช่เก่งขนาดนั้นหรอก…"
มิฮะ: "งั้นก็ตอนนี้แหละ! ไปที่ห้องฉันกัน!"
ドキドキドキドキ！！！
[ในห้องของมิฮะ]
บรรยากาศห้องของมิฮะมีความ…วุ่นวาย(?) นิดๆ เต็มไปด้วยของใช้จุกจิก ของตกแต่งน่ารัก สติ๊กเกอร์ติดพัดลม หมอนลายเมโลดี้ แฟ้มวาดภาพถูกโยนลงโต๊ะพร้อมแผ่นร่างที่เต็มไปด้วย...วงกลมเขย่า(?)
เรน (คิด): "นี่มัน...ฝีมือของคนที่วาดตัวเองเป็นโดราเอมอนหัวล้าน...!"
มิฮะ: "ขอโทษที่วาดไม่เก่งน้า~ แต่ฉันอยากเข้าใจการวาด 'คน' ให้มากกว่านี้...โดยเฉพาะตอนเปลือยใจ"
เรน: "เปลือยใจ...?"
มิฮะ: "ก็อาจารย์คุโรโนะพูดไงล่ะ ว่าศิลปะคือการเปลือยใจ...นายช่วยสอนฉันได้มั้ย แบบ...เปลือยใจจริงๆ น่ะ♪"
ドギュゥゥゥゥゥン！！！
เรนพยายามทำสมาธิ หยิบดินสอขึ้นมา สอนวิธีสเก็ตช์พื้นฐาน
"เริ่มจากโครงร่างก่อนนะ ไม่ต้องคิดมาก แค่จับ 'อารมณ์' ของแบบให้ได้"
มิฮะ: "อ๋อ~ เหมือนจับใจคนตรงหน้าใช่มั้ย~♥"
เรน: "ไม่ใช่แบบนั้นนนนนน!!" (หน้าแดง)
[มิฮะเป็นแบบวาดรูป!?]
มิฮะโยนเสื้อคลุมทิ้งไป เหลือเพียงเสื้อสายเดี่ยวบางๆ กับกางเกงขาสั้น นั่งไขว่ห้างบนเบาะหน้าต่าง
"เอาล่ะ! วาดฉันสิ! แบบนี้พอจะเปลือยใจมั้ยนะ~?"
เรนตัวแข็งทื่อไปสามวิ
เรน (คิด): "นี่มัน…การฝึกจิตขั้นสูงสุด…!"
เขาเริ่มวาด มิฮะจ้องหน้าเขาแบบยิ้มๆ บางจังหวะก็ทำหน้าหวาน บางจังหวะก็ทำหน้าแหยๆ
มิฮะ: "ว่าแต่...นายเคยวาดผู้หญิงจริงๆ มาก่อนรึเปล่า? แบบ...ดูแล้วรู้เลยว่าเขาเป็นใครจากข้างในน่ะ"
เรน (เบา): "ไม่เลย…นี่ครั้งแรกเลย...ที่พยายามเข้าใจคนผ่านปลายดินสอแบบนี้…"
[บทสนทนาเปลือยใจ]
หลังจากวาดเสร็จ ทั้งสองนั่งเงียบๆ บนพื้นห้อง
มิฮะ: "ความจริง...ฉันย้ายมาคนเดียว เพราะที่บ้านไม่มีใครเข้าใจฉันเลยน่ะ...ก็เลยแบบ...อยากมีคนฟังบ้าง..."
เรน: "…เข้าใจความรู้สึกนั้นนะ"
มิฮะ: "พอเจอนาย...ถึงจะดูซึนๆ ขี้หนี(?) แต่ก็อบอุ่นดีนะ แบบ...รู้สึกปลอดภัยยังไงไม่รู้"
เธอหัวเราะแผ่ว ๆ แล้วยื่นมือมาแตะเบา ๆ ที่มือเรน
เรน: "ขอบคุณที่...ไว้ใจให้ฉันวาดเธอแบบเปลือยใจนะ"
มิฮะ: "หืม? เปลือยใจ…หรือเปลือย...อะไรกันแน่น้า~♥ ฮิๆๆๆ"
เรน: “ยะ…อย่าพูดงั้นเซ่ええええ！！！”
ภาพสุดท้ายคือ ภาพวาดของเรน — มิฮะนั่งยิ้มอยู่ริมหน้าต่าง ท่าทางเป็นธรรมชาติ ดวงตาสื่อถึงความโดดเดี่ยวแต่เปี่ยมความหวัง
เสียงในใจเรน:
"นี่เรา...กำลังเข้าใจเธอจริงๆ รึเปล่านะ…? หรือแค่โดนตกกันแน่นะ…!?"
つづく
❤️ ตอนที่ 3: "ความลับของห้องข้างๆ...และหัวใจที่เต้นแรง"
[ค่ำคืนก่อนวันสอบวิชาศิลปะ]
เสียงพัดลมเพดานหมุนแผ่วเบา...เรนนั่งอยู่หน้าภาพร่างของมิฮะ ที่เขาเก็บไว้ในแฟ้มอย่างดี
"เธอ...ยิ้มแบบนี้ตลอดเลยสินะ แต่ข้างในเธอ...คิดอะไรอยู่กันแน่นะ?"
ขณะกำลังเหม่อ เสียงข้างห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง
อื้ม...งื้อ...อา...เบาๆ...ตรงนั้นสิ...!
เรนสะดุ้ง คิ้วกระตุกเล็กน้อย
"อีกแล้วเหรอ!? ไม่จริงน่า...! หรือว่าข้างห้องน่ะ..."
เขาค่อยๆ เดินไปชิดผนังแนบหูฟัง
ปัง!!!
เสียงของบางอย่างหล่นพื้นจากห้องข้างๆ
"ชะ...ใช่แล้ว! ต้องสืบ! ถึงเวลาคลี่คลายปริศนาแล้ว!"
[ความลับที่ไม่ลับ(?)]
เรนตัดสินใจรวบรวมความกล้า เคาะประตูห้องมิฮะตอนกลางคืน
ガチャ
มิฮะเปิดประตูในชุดนอนลายหมี(?) ผมยุ่งนิดหน่อย ตาแดงๆ เหมือนร้องไห้มาก่อน
"ข้างห้องคุง...? ดึกขนาดนี้ มีอะไรเหรอ..."
เรน: "คือ...ฉันได้ยินเสียงอีกแล้ว...เหมือนเธอเจ็บตัว หรืออะไรแปลกๆ"
มิฮะนิ่งไปนิด ก่อนหัวเราะแผ่วๆ แล้วเปิดประตูให้เขาเข้าไป
[ห้องที่แท้จริง]
เรนเห็นด้านหนึ่งของห้องที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน — ม่านกั้น ผ้าใบวาดภาพเต็มผนัง และภาพวาดผู้หญิงมากมาย...ทั้งหมดคือ "มิฮะในหลายอารมณ์" ทั้งเศร้า หวาดกลัว เย็นชา และเปลือยใจ
"นี่คือ...ภาพวาดที่เธอซ่อนเอาไว้...?"
มิฮะ: "เสียงที่นายได้ยิน...มันคือเสียงที่ฉันใช้...ตอนวาดภาพตัวเองตอนฝึกแสดงอารมณ์..."
เรน: "หาาาาาาา!? นี่เธอ...เล่นละครคนเดียวเหรอ!?"
มิฮะ: (หัวเราะ) "ใช่แล้ว~ ก็ฉันอินจัดตอนวาดนี่นา บางทีอาจจะ...โอเวอร์ไปหน่อย ฮิๆๆๆ"
[เปลือยใจครั้งสุดท้าย]
มิฮะนั่งลงบนเบาะตรงกลางห้อง ท่ามกลางภาพวาดเหล่านั้น ดึงเรนให้นั่งใกล้ๆ
"เรน...รู้มั้ย ว่าฉันวาดภาพทั้งหมดนี้...เพราะกลัวถูกลืม ฉันเลยวาดอารมณ์ตัวเองเก็บไว้ทุกวัน...เหมือนยืนยันว่าฉันยัง 'อยู่' ที่นี่จริงๆ"
เรน: "เธอไม่จำเป็นต้องวาดตัวเองเพื่อมีตัวตน...ก็มีฉันอยู่นี่ไง ที่เห็นเธออยู่ทุกวัน"
มิฮะ: (น้ำตาคลอ) "อย่าพูดแบบนั้นสิ...เดี๋ยวฉันตกหลุมรักจริงๆ นะ..."
เรนยิ้ม และจับมือเธอแน่น
เรน: "งั้นก็...ปล่อยให้ตกเลยก็ได้...เพราะฉันก็...น่าจะชอบเธอเข้าแล้วเหมือนกัน"
[ความรู้สึกที่ไม่ต้องวาดก็เข้าใจ]
ทั้งสองนั่งพิงกันอยู่ท่ามกลางผลงานศิลปะ
มิฮะ: "นี่...ถ้าวันหนึ่งฉันวาดไม่ได้อีกแล้ว นายจะยังอยู่ข้างๆ ฉันมั้ย?"
เรน: "ตราบใดที่เธอยัง 'เป็นเธอ'...ฉันก็จะยังอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ต้องวาดอะไรเลย"
มิฮะ (ยิ้มทั้งน้ำตา): "ขอบคุณนะ...ข้างห้องคุงของฉัน...♥"
[วันประกาศคะแนนสอบศิลปะ]
ทั้งสองยืนดูรายชื่อนักเรียนที่ผ่านเกณฑ์หน้าบอร์ด…
"อาซางิริ มิฮะ - ผ่าน (B+)"
เธอกระโดดกอดเรนเต็มแรง ท่ามกลางสายตาคนรอบข้าง
"เราไปฉลองกันมั้ย~? แบบเปลือยใจอีกสักรอบนึง! ฮิๆๆๆ~♥"
เรน (หน้าแดงก่ำ): "ยะ...อย่าพูดให้คนเข้าใจผิดสิเฟ้ยยยยย！！！」
มิฮะนั่งยิ้มอยู่ริมหน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆ ตกกระทบ ทำให้เธอดูเหมือนกำลังเปล่งแสงออกมาจากภายใน
完 (The End)
เนื้อเรื่องและภาพโดย : doohentai.com
){kind=link}