ตอนที่ 2: วิญญาณแห่งดาบ
(จากเรื่อง: ดาบพันวิญญาณ Soulblade Chronicle)
"ข้าคืออัซราเอล วิญญาณแห่งดาบผู้ถูกลืม... และเจ้านั่นแหละ คือผู้ถูกเลือก!"
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านใบไม้ของป่าฮานามิ เสียงนกร้องเบา ๆ ปะปนกับเสียงลมพัด บรรยากาศควรจะสงบ... ถ้าไม่ติดว่า เรย์กำลังยืนตาค้างอยู่หน้า "ดาบพูดได้"!
"นะ... นี่ฉันฝันไปใช่มั้ย!? ดาบพูดได้น่ะ! ดาบจริง ๆ!" เรย์เบิกตากว้าง ขยี้ตาซ้ำไปมาเหมือนคนบ้า ก่อนจะเขยิบถอยห่างจากดาบในมือ
ดาบเล่มนั้นมีลำแสงแดงสลัววิ่งวนรอบ ๆ อย่างกับมีชีวิต พอลองเงี่ยหูฟังดี ๆ จะได้ยินเสียงถอนหายใจจากในตัวดาบด้วยซ้ำ!?!
"ไม่ เจ้าตื่นอยู่ และข้า... ก็มีตัวตนอยู่ในดาบนี้มานานนับพันปี ข้าคือ 'อัซราเอล' วิญญาณแห่งดาบวิญญาณ"
"อะ...อัซราเอล? วิญญาณ...? เฮ้ย ๆ ๆๆ เดี๋ยว ๆ ขอพักก่อน ขอซดน้ำก่อน… สมองฉันมันไม่พร้อมรับแฟนตาซีขนาดนี้นะ!"
เรย์หยิบกระบอกน้ำขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ แต่เมื่อวางลง ดาบก็ยังพูดอยู่ดี
"สงบใจแล้วฟังให้ดีเถอะ มนุษย์... ดาบนี้ไม่ใช่แค่ของวิเศษ แต่คือหนึ่งใน 'เจ็ดดาบวิญญาณ' ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อปิดผนึก 'คาราซัส' ปีศาจราชันย์ผู้ถูกสาป"
"เจ็ดดาบ? ปีศาจ? ฟังดูคล้ายอนิเมะเลยนะ... ว่าแต่! นายจะบอกว่าฉันดันไปถือดาบโบราณที่เคยใช้ผนึกปีศาจระดับบอส!?"
"ใช่ และในตอนนี้ ผนึกนั้นกำลังอ่อนแรงลง... ดาบอีกหกเล่มกระจัดกระจายไปตามผืนแผ่นดิน และผู้ที่ถือดาบเล่มแรก... เจ้า... จะต้องหาพวกมันให้เจอ"
เรย์นั่งลงพับเพียบอยู่กับพื้น ปากอ้าค้างเหมือนเจอเนื้อเรื่องเกม RPG ของจริง
"เฮ้ ๆ แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ!? ฉันก็แค่เด็กในหมู่บ้านนะ! ถือดาบเป็นก็ไม่ใช่... ขนาดซ่อมรองเท้ายังพังเลย!"
"เจ้ามีจิตแห่งคุณธรรม ความกล้า และ...โชค (หรือความซวย) ที่เกินกว่าผู้อื่น"
"เอ่อ... คำว่า 'ซวย' นี่ไม่ต้องก็ได้นะ ขอบใจมาก"
จุดเริ่มต้นของภารกิจ
หลังจากโต้เถียงกับดาบอยู่พักใหญ่ (พูดจริง ๆ คือเถียงกับตัวเองที่ดาบมันพูดได้) เรย์ก็ยอมใจอ่อนเพราะอยู่ ๆ ก็รู้สึกเชื่อมโยงกับพลังในดาบอย่างแปลกประหลาด ราวกับมีบางอย่างในใจของเขาสัมผัสถึงความมืดที่กำลังใกล้เข้ามา...
"เรย์... จงเดินทางไปยังวิหารลอยฟ้าแห่งอาเธลิน ที่นั่นคือที่ซ่อนของดาบวิญญาณเล่มถัดไป"
"วิหารลอยฟ้าเหรอ!? ฟังดูเหมือนอะไรที่คนธรรมดาไปไม่ได้เลยนะ...!"
"มันก็... ใช่"
"...ช่วยให้กำลังใจหน่อยก็ได้นะ ดาบเฮงซวย!!"
การออกเดินทาง
เรย์กลับเข้าหมู่บ้านฮานามิ เตรียมตัวออกเดินทาง ทั้งแม่ทั้งป้าข้างบ้านก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เพราะคิดว่าเด็กหนุ่มจะไปตะลุยโลกกับดาบพูดได้ (ซึ่งก็จริง)
"เรย์ลูก อย่าไปไกลมากนะ! เอานี่ไปด้วย ลูกชิ้นปลาคู่บ้าน!"
"เฮ้ยแม่... ผมไม่ได้ไปปิกนิกนะ! แต่ก็...ขอบคุณครับ"
ศัตรูคนแรก... นักล่าดาบเงา
ขณะเดินทางไปยังเขตภูเขาทางเหนือ เรย์และดาบอัซราเอลได้พบชายลึกลับในชุดคลุมสีเทา ใบหน้าครึ่งหนึ่งปิดด้วยหน้ากาก เขาแนะนำตัวสั้น ๆ ว่า
"ข้า...คือลีอัน นักล่าดาบวิญญาณ"
"นักล่า? เดี๋ยว ๆ นายก็พูดได้เหรอ อย่าบอกนะว่าดาบนายก็พูดได้เหมือนกัน!?"
"เปล่า ดาบข้า...กรี๊ดกร๊าดเสียงสูงกว่านิดหน่อย"
เสียงจากดาบของลีอัน: "คิๆๆๆ~ ฆ่าเลย ฆ่าเลย~~~ ♥"
"......เอ่อ...ดาบนายหลอนมากอะนะ นายควรไปหาหมอดาบนะเพื่อน"
การต่อสู้เปิดฉากขึ้นอย่างกะทันหัน ลีอันรวดเร็วราวกับเงา ใช้ดาบวิญญาณเล่มหนึ่งที่เรียกว่า "มาริกอส" ซึ่งปลดปล่อยหมอกดำที่ดูดกลืนพลังชีวิต
เรย์ซึ่งยังจับดาบไม่ถนัดก็เกือบจะโดนฟันเข้าแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าอัซราเอลช่วยควบคุมดาบให้บางช่วง
"จับมือแน่น ๆ เรย์! อย่าหลับตา!"
"ฉันไม่ได้หลับตา! ฉัน...แค่ตื่นตกใจแบบมือใหม่อ่ะ!!"
พลังของอัซราเอลปลุกเรย์ให้ปลดปล่อยท่าไม้ตายแรก "閃剣 - เซนเคน!" ดาบแสงวาบออกเป็นเส้นแสงพุ่งไปเฉือนหมอกของลีอันจนแตกกระจาย
ลีอันล่าถอยชั่วคราว พร้อมทิ้งคำพูดไว้ว่า
"น่าสนใจ... เด็กนั่นใช้เซนเคนได้ตั้งแต่ครั้งแรก ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะไปได้ไกลแค่ไหน...เด็กชายแห่งดาบแดง"
จุดจบของวันแรก
ตกกลางคืน เรย์นอนใต้ต้นไม้ ดาบวางอยู่ข้าง ๆ เขา (ก็พูดได้ จะวางบนต้นไม้ก็กลัวมันบ่น)
"เจ้าทำได้ดีแล้วเรย์... ถึงแม้จะกะโปโลไปบ้างก็เถอะ"
"ขอบใจนะอัซราเอล... ถึงจะแปลกไปหน่อยที่ฉันพูดขอบใจกับดาบน่ะนะ"
"เจ้าจะชินมันเอง...เมื่อทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นจริง ๆ"
เรย์มองฟ้า ดวงดาวค่อย ๆ ส่องแสงลงมาผ่านใบไม้ เสียงจิ้งหรีดร้องเบา ๆ คืนแรกของเขาในฐานะผู้ถือดาบวิญญาณ...ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
และในความมืด เงาหนึ่งกำลังมองดูจากยอดเขาไกลโพ้น...
❖ จบตอนที่ 2 – วิญญาณแห่งดาบ ❖