EP.14 – จงศรัทธาในพลังของพวกนาย
ดาบพันวิญญาณ (Soulblade Chronicle)
หลังจากดาบวิญญาณเล่มที่สองตื่นขึ้นและเลือกบาคุเป็นผู้ถือครอง การเดินทางของกลุ่มเรย์เริ่มมีความหมายมากขึ้น แต่ศัตรูจากเงามืดเริ่มรุกเข้ามา... พร้อมบททดสอบของมิตรภาพและความเชื่อใจ
เสียงลมพัดโบกผ่านยอดไม้ของป่าเร้นวิญญาณ ลิเซ่เดินขมวดคิ้วอยู่กลางทางด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ข้าไม่เข้าใจเลย ทำไมดาบถึงเลือกเจ้าตัวกลม!?”
“อุ๊ง~ ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ข้าว่าเพราะข้าหล่อ?” บาคุยักคิ้วพลางยกนิ้วโป้งให้ตัวเอง
“ไม่ใช่สักนิด…” เรย์ส่ายหน้า แล้วหันไปยิ้มบาง “บางทีสิ่งที่เราคิดว่าอ่อนแอที่สุด อาจกลายเป็นสิ่งที่เข้มแข็งที่สุดก็ได้นะ”
อัซราเอลพูดแทรกขึ้น “แต่การถือครองดาบวิญญาณไม่ใช่แค่พลัง มันคือการเชื่อใจในจิตใจของกันและกัน”
ขณะที่พวกเขาเดินต่อ เสียงระเบิดกึกก้องก็ดังขึ้นจากหุบเขาเบื้องหน้า แผ่นดินสั่นสะเทือน และพลังวิญญาณปั่นป่วนจนลมหายใจแทบขาดหาย
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?” ลิเซ่คว้าคทาไว้แน่น
เรย์ใช้สายตาจับทิศทาง “ต้องมีบางอย่างโจมตีหมู่บ้านวิญญาณแน่!”
พวกเขารีบวิ่งไปยังหมู่บ้านในตำนานที่ว่ากันว่าเป็นสถานที่พักพิงของวิญญาณที่สงบ… แต่เมื่อไปถึง กลับพบเพียงซากปรักหักพังและผู้คนวิญญาณที่บาดเจ็บ
“ใคร… ใครทำแบบนี้…” เรย์พูดเสียงต่ำ
“มันคือพวกนักล่าดาบ” วิญญาณผู้เฒ่าเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า “พวกมันมาพร้อมกับอสูรที่ไม่มีวันตาย…!”
อสูรยักษ์ปรากฏกายอีกครั้ง แต่คราวนี้มันแยกร่างออกมาได้เป็นสิบร่าง!
“แบบนี้เราสู้ยังไงไหวล่ะ!?” ลิเซ่ร้อง
เรย์กัดฟันแน่น “ถ้าเราต่างคนต่างสู้ ไม่มีทางชนะได้… เราต้องรวมพลังกัน!”
เขาหันไปจับมือบาคุ แล้วยื่นอีกมือไปหาลิเซ่
“หืม? จับมือกันเฉย ๆ จะช่วยอะไรได้?” ลิเซ่ถามงง ๆ
“ไม่ใช่แค่มือ... แต่ใจต่างหาก” เรย์ยิ้ม “จงศรัทธาในพลังของพวกนาย... และในตัวเอง”
อัซราเอลและมิวร่าต่างส่องแสงพร้อมกันจนเกิดปรากฏการณ์ “จิตเชื่อมดาบ” – ทำให้พลังของผู้ใช้เชื่อมโยงเข้าด้วยกันแบบสมบูรณ์
พลังของทั้งสามประสานเข้ากันอย่างไร้รอยต่อ ลิเซ่เสกเวทสนับสนุน เรย์พุ่งทะลวงแนวหน้า ส่วนบาคุใช้มิวร่าปัดป้องและโจมตีรอบด้าน
“นี่สินะ... พลังของมิตรภาพ!” บาคุร้องเสียงดัง
“ไม่ใช่มิตรภาพ! เวทมันชื่อว่า ‘สายสัมพันธ์วิญญาณ’ ย่ะ!” ลิเซ่ตะโกนสวน
“ยังไงก็เท่เหมือนกันแหละ!” เรย์หัวเราะขณะฟันอสูรแตกกระจาย
หลังการต่อสู้ พลังของพวกเขาลดลงจนแทบยืนไม่ไหว แต่รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้า
ผู้เฒ่าวิญญาณเดินเข้ามาหาพวกเขาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ขอบคุณพวกเจ้าที่ปกป้องหมู่บ้าน… ตอนนี้พวกเจ้าคือ ‘สายเลือดแห่งแสง’ ที่แท้จริงแล้ว”
“อุ๊ง~ งั้นข้าขอกินซุปแสงหนึ่งชาม!”
“ไม่มีเมนูแบบนั้นเฟ้ย!” ลิเซ่ฟาดหัวบาคุเบา ๆ
มุกท้ายตอน:
บาคุ: “อุ๊ง~ ถ้าเรารวมพลังกันแบบนี้ ข้าขอเป็นหัวหน้าทีมดีมั้ย?”
ลิเซ่: “เจ้าควรเป็นหัวหน้าครัวมากกว่า!”
เรย์: “เห็นด้วย... แต่ห้ามใส่ปลาร้าลงในน้ำเต้าหู้ล่ะนะ!”
0 ความคิดเห็น