EP.11 – กับดักแห่งความทรงจำ
เสียงคำรามจากเงามืดในหลุมลึกยังคงสะท้อนอยู่ทั่วเมืองวิญญาณ แต่ก่อนที่เรย์จะทันได้ตั้งท่ารับมือ พื้นเบื้องล่างก็แตกตัวอีกครั้ง แรงกระแทกพาทุกคนร่วงลงไปยัง “มิติภายในจิตใจ”
แสงสว่างพลันหายไป
เหลือเพียง… ความทรงจำ
...
“อ๊ะ… ที่นี่…” เรย์ลืมตาขึ้น พบว่าตนอยู่ท่ามกลางบ้านไม้หลังเก่ากลางหุบเขา
“แม่?”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เธอหันมายิ้มอ่อนโยน
“ลูกตื่นแล้วเหรอจ๊ะ? วันนี้ต้องฝึกดาบกับพ่อใช่ไหม?”
เรย์ตัวสั่น – ภาพตรงหน้าคือ “บ้านของเขา” เมื่อยังเด็ก ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกเผาทำลาย
“ไม่… นี่มันไม่จริง…”
เรย์วิ่งออกไป เห็น “ตัวเขาในวัยเด็ก” กำลังหัวเราะ เล่นกับพ่อแม่ พร้อมเสียงคำพูดสุดท้ายของพ่อที่เขาไม่เคยลืม
“ลูกต้องกล้าเผชิญหน้ากับความกลัว อย่าหนีมัน... เพราะความกลัวคือครูที่ดีที่สุด”
แต่ก่อนที่ภาพจะสวยงามเกินไป… เปลวไฟสีดำก็ลามเข้ามา เงารูปร่างคล้ายมนุษย์ในชุดคลุมพุ่งออกจากควัน
มันคือ “เขา” ในเวอร์ชันที่เต็มไปด้วยความแค้น
“ทำไมเจ้ายังยิ้มได้? ทั้งที่พวกเขาตายเพราะเจ้าช่วยใครไม่ได้เลย!”
“ไม่… ข้าแค่อ่อนแอในตอนนั้น… แต่ข้ากำลังพยายามแล้ว!”
“โกหก! เจ้าก็แค่หวังให้ใครสักคนมาช่วยทุกครั้ง! ดาบในมือนั่นน่ะ… แค่ของปลอม!”
เงานั้นพุ่งใส่เรย์พร้อมเปลวไฟวิญญาณ! แต่แล้ว…
ฉัวะ!
ดาบบางอย่างมารับการโจมตีไว้ได้
“ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าจมอยู่กับอดีตหรอก!”
เสียงของ ลิเซ่ ดังขึ้น เธอปรากฏในโลกของเขาพร้อมกับบาคุที่กัดปลาทอดอยู่…
“โห พวกเจ้ามาช่วยข้าได้ไง!?”
ลิเซ่ยิ้ม “เจ้าน่ะทิ้งเส้นผมไว้ตั้ง 4 เส้นจากตอนวิ่งกระเจิง ข้าตามกลิ่นได้!”
บาคุ: “ข้าก็แค่โดนดูดมาด้วยตอนกัดปลา!”
พลังของมิตรภาพ (?) ทำให้โลกในจิตใจเริ่มสั่นไหว เงาตัวตนด้านมืดของเรย์พยายามจะกลืนทุกอย่างให้กลับเข้าสู่ “ความว่างเปล่า”
“พวกเจ้าจะไม่มีวันหนีความจริงได้!”
แต่เรย์ยืนนิ่ง
“ใช่ ข้าหนีไม่ได้… เพราะข้าคือคนที่ต้องแบกรับมัน”
เขากุมดาบแน่น
“แต่ข้าไม่ได้เดินคนเดียวอีกต่อไปแล้ว!”
ดาบของเรย์เปล่งแสงสีฟ้าอมเงินออกมา แสงนั้นแผ่ซ่านไปทั่วความมืด ความทรงจำที่แตกสลายค่อย ๆ กลับมาสู่สภาพนิ่งสงบ
และในตอนนั้นเอง ดาบในมือเรย์ก็เกิดการเปลี่ยนแปลง
กลายเป็น "ดาบแห่งใจจริง" (Soul of Truth Blade)
พลังใหม่ซึ่งเกิดจากการยอมรับอดีต และศรัทธาในพลังของพวกพ้อง
โลกของความทรงจำแตกเป็นเสี่ยง แสงขาวห้อมล้อมพวกเขาอีกครั้ง
...
เรย์ ลิเซ่ และบาคุ ลืมตาตื่นขึ้นกลางเมืองวิญญาณอีกครั้ง
ชาววิญญาณโค้งศีรษะให้พวกเขา และศิลาจารึกก็ส่องแสงอีกครั้ง
ข้อความใหม่ปรากฏขึ้นบนผนังหิน:
“ดาบแห่งใจจริง... ดาบที่ 3 แห่งการปลดปล่อย ได้ตื่นขึ้นแล้ว”
อัซราเอลปรากฏขึ้นอีกครั้งอย่างเงียบงัน
“เจ้าผ่าน ‘บททดสอบจิตใจ’ ได้... นับจากนี้ ศัตรูที่แท้จริงจะไม่ใช่เงา หากแต่เป็นอดีตที่คนทั้งโลกพยายามลืม”
เรย์ถอนหายใจ “แบบนี้ข้าเริ่มอยากกลับไปเป็นนักจับแมลงแทนแล้ว…”
บาคุ: “ไม่เอา! พวกเรายังไม่ได้กินราเม็งแห่งวิญญาณเลย!”
ลิเซ่ (ถอนใจ): “สมองข้าจะละลายก่อนแล้วมั้ง…”
0 ความคิดเห็น