ตอนที่ 9: วิกฤตยมโลก! วิญญาณไม่เข้าสู่ระบบ
[08:23 AM / โลกวิญญาณ – ห้องควบคุมระบบกรรม]
“ระบบล่ม!?”
เสียงตะโกนของยูนะทำเอาฮาเซกิกระโดดสะดุ้ง หกกาแฟร้อนใส่เสื้อจนร้องลั่น
“เฮ้ย! พูดเบา ๆ ก็เจ็บแล้วมั้ง!?”
“ไม่มีเวลา! ระบบจัดส่งวิญญาณเข้าโลกหน้า…ค้างทั้งหมด!” ยูนะชี้หน้าจอที่กระพริบแดงพรึ่บพรั่บไปทั่วห้อง
ทามะกระโดดขึ้นโต๊ะ “พูดให้ชัด นี่หมายความว่า—”
“วิญญาณทุกดวงที่ตายตอนนี้…ไม่สามารถส่งต่อได้ พวกเขาค้างอยู่ ‘ระหว่าง’ ทั้งหมด”
ฮาเซกิหน้าเหวอ “หมายถึงมีผีหลุดเต็มโลกเลยใช่มั้ย!?”
ยูนะพยักหน้า “แถมระบบรายงานว่า มีบางจุดถูก ‘ย้อนข้อมูล’ และบางดวงไม่ยอมเข้าสู่ระบบแม้ถูกบังคับ”
“ใครมันแฮกระบบ!?”
ยูนะขมวดคิ้วแน่น “…มีคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้ระดับนี้”
“ไคโตะ…” ทามะกับฮาเซกิพูดพร้อมกัน
[11:49 AM / โลกมนุษย์ – เขตคันดะ]
กลุ่มยมทูตกำลังปิดล้อมโรงพยาบาลที่มีรายงานว่ามี “กลุ่มวิญญาณค้างระบบ” อยู่มากผิดปกติ
“ยูนิต 3 เข้าไปด้านซ้าย ยูนิต 4 คุมดาดฟ้า!”
ฮาเซกิได้รับหน้าที่ “ยืมเคียวระดับ B” และพิเศษคือพก “ลูกปัดควบคุมพลังจิต” ของยูนะมาด้วย
“แน่ใจเหรอว่าให้ฉันใช้ไอ้นี่…”
“ไม่แน่ใจ แต่จะเอาไหมล่ะ?” ยูนะยัดใส่มือแล้วเดินหนีไป
ทามะเกาะไหล่ “โชคดีนะหมอน้อย”
“โชคดีบ้านนายสิ!”
ภายในโรงพยาบาล—
ฮาเซกิเข้าไปพบกับภาพที่ไม่เหมือนเดิมเลย วิญญาณเด็ก คนแก่ คนวัยทำงาน เดินวนอยู่ในโถงทางเดิน บางคนเหมือนกำลังหลับตา บางคนร้องไห้แบบไร้เสียง
“นี่มัน…เหมือนฝันร้ายรวมหมู่”
แต่เมื่อเขาเข้าใกล้ วิญญาณบางดวงกลับหันมามองและพูดพร้อมกันว่า
“ยังไม่ถึงเวลา…”
ฮาเซกิขนลุกซู่ “อย่าบอกนะว่า…”
เสียงกระซิบเล็ก ๆ จากด้านหลังดังขึ้น
“ใครเป็นคนกำหนดเวลา?”
ไคโตะโผล่จากเงาดำข้างเสา
ฮาเซกิเหวอ “นี่แกอีกแล้วเหรอ!?”
“ฉันไม่ได้มาทำร้ายใคร” ไคโตะเดินผ่านวิญญาณพวกนั้นช้า ๆ “แค่ให้พวกเขา ‘เลือก’”
“เลือก?”
“จะไปตามระบบ หรือจะรอ… รอให้รู้ว่า ‘ชีวิต’ ของตัวเองสำคัญแค่ไหน”
ฮาเซกิยกเคียว “ฟังดูสวยหรู แต่ทำให้ระบบล่มนี่มัน…เกินไปแล้ว!”
ไคโตะหันมายิ้ม “บางทีนายก็น่าจะถามตัวเองก่อนว่า ทำไมถึงเป็นยมทูตที่ระบบไม่ยอมรับ”
“หมายความว่าไง?”
“เพราะนายคือคนที่ ‘ยังไม่ควรเป็นยมทูต’ แต่ถูกเร่งเวลา”
ฮาเซกิหน้าซีด “ฉัน…?”
วิญญาณรอบตัวเริ่มโอบล้อมเข้ามา เสียงกระซิบก้องในหัวซ้ำไปมา
“ยังไม่ถึงเวลา…ยังไม่ถึงเวลา…ยังไม่ถึงเวลา…”
[03:15 PM / โลกวิญญาณ – ห้องฉุกเฉินระบบ]
ยูนะพยายามแก้โค้ดระบบพร้อมกับทีมเทคนิค ทามะเดินวนอย่างกระสับกระส่าย
“ถ้าเราไม่รีบรีเซ็ตซิสเต็ม พวกวิญญาณพวกนั้นจะกลายเป็น ‘เร่ร่อนถาวร’”
ยูนะกัดฟัน “ฉันต้องเสี่ยง ใช้คีย์ที่ถูกเก็บไว้…ตั้งแต่ไคโตะยังอยู่ในระบบ”
“ไม่ใช่คีย์ต้องห้ามเหรอ?”
“ใช่ แต่มันคือทางเดียวที่จะเข้าไป override โซนที่ไคโตะแตะไว้”
[04:40 PM / โลกมนุษย์ – โรงพยาบาลคันดะ]
ฮาเซกิหมดแรง มือที่ถือเคียวสั่น เขาถูกบีบคั้นจากข้อมูลในหัวที่พรั่งพรูออกมาไม่หยุด
“ฉัน…ตายมาแล้วครั้งนึง?”
ไคโตะพยักหน้า “แต่นายถูกเรียกกลับมาก่อนถึงเวลา จิตนายจึงไม่สมบูรณ์แบบยมทูตคนอื่น”
“นี่มันบ้าไปแล้ว…”
“แต่เพราะแบบนั้น นายถึง ‘ได้ยินเสียงวิญญาณ’ มากกว่าคนอื่น”
ไคโตะยื่นมือมา “มาร่วมกับฉันสิ ฮาเซกิ เราจะสร้างระบบใหม่—ที่ไม่มีการกำหนดเวลาโดยใคร”
ฮาเซกิมองมือเขา ก่อนจะ—
บีบลูกปัดพลังจิตแน่น
“ขอโทษนะ แต่ฉันยังเลือกเชื่อใจแมวกับผู้หญิงบ้าระบบนั่นมากกว่า!”
แสงพุ่งจากลูกปัด สลายวงเวทย์ของไคโตะทันที
ไคโตะผงะ “ใช้คีย์เก่า…เจ้าแมวนั่น…!”
ทามะปรากฏบนบ่าฮาเซกิ “ก็ยังใช้งานได้ดีอยู่นี่นา”
ยูนะโผล่มาพร้อมระบบใหม่ รีบปิดพอร์ทและดูดวิญญาณกลับเข้าระบบ
[05:59 PM / ออฟฟิศยมโลก – ห้องพัก]
ฮาเซกิซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ทามะนอนบนหมอนอีกใบ ยูนะกำลังซ่อมพัดลมมือหมุนข้างเตียง
“นี่ ฉัน...เคยตายจริง ๆ เหรอ?”
ยูนะไม่ตอบ ทามะพูดแทน “ใช่ แต่เธอเป็น ‘ข้อผิดพลาดที่จำเป็น’”
ฮาเซกิถอนหายใจยาว
“งั้นฉันจะเป็นข้อผิดพลาดที่น่ารักที่สุดแล้วกัน…”
ยูนะโยนหมอนใส่หน้า “ฝันไปเถอะ!”
0 ความคิดเห็น