ตอนที่ 7: วันหยุดของยมทูตฝึกหัด
"วันหยุดเหรอ!? จริงดิ!?"
ฮาเซกิตาเบิกกว้างทันทีที่ยูนะโยนใบประกาศวันหยุดให้เขาตอนเช้า
"ใช่จ้ะ แต่แค่หนึ่งวันนะ อย่าไปสร้างเรื่องอะไรล่ะ ย้ำเลยนะ! ห้ามใช้พลัง ห้ามเรียกเคียว ห้ามก่อเรื่อง!"
“คร้าบบบ” (ลากเสียงแบบไม่ได้ฟังเลยสักนิด)
ที่โลกมนุษย์ — ย่านชินไซในโหมดวันหยุด
ฮาเซกิเดินจ้ำ ๆ อย่างร่าเริงกลางเมือง พลางแบกทามะใส่เป้หลังที่โผล่หัวแมวออกมา
“วันหยุดครั้งแรกตั้งแต่เป็นยมทูตเลยนะเนี่ย! ต้องไปเที่ยวให้สุด!!”
ทามะบ่นงึมงำ “หวังว่าแกจะไม่ลากข้าไปเจออะไรแปลก ๆ นะ...”
ฮาเซกิเดินเข้าคาเฟ่ธีมแมว “ที่นี่แหละ! สวรรค์ของเจ้าเลยไงทามะ!!”
“...ข้ายมทูตนะไม่ใช่แมวจริง ๆ เฟ้ย” แต่หน้าทามะฟินสุด ๆ ตอนเจอพนักงานลูบหัว
หลังออกจากคาเฟ่ ฮาเซกิแวะตู้เกม ต่อด้วยร้านเครป และสวนสาธารณะ จนมาถึงเย็น
ทามะนอนในกระเป๋าเหมือนขนมปังแฮมหมดแรง “พอเหอะ...”
แต่ก่อนจะได้กลับ วิญญาณสีดำรูปร่างเบี้ยว ๆ โผล่ออกมาจากตึกเก่าใกล้สวน
“เฮ้ย! ผี!”
ทามะถลาออกจากเป้ “อย่าเข้าไปยุ่ง!! นายลืมยูนะพูดเมื่อเช้าเรอะ!?”
ฮาเซกิเหลือบมองซ้ายขวา “ก็ไม่มีใครอยู่นี่นา…นิดเดียวเอง!”
เขาควักเคียวไม้เบสบอลออกมา (พกมาด้วยจริง ๆ!?)
เสียงฟาดลั่นสวน ผีตัวนั้นกระเด็นก่อนจะละลายไปเป็นกลุ่มควันดำๆ
แล้ว…ระบบเตือนก็ดังขึ้น
[เตือน: ยมทูตฝึกหัด ฮาเซกิ ฮารุ ใช้พลังโดยไม่ได้รับอนุญาต]
เสียงระบบประกาศดังลั่นไปทั่วเขต
ชาวบ้านในสวนหันมา “เสียงใครวะ?” “เอ๊ะ นั่นคนถือเคียวอยู่ใช่มั้ย?”
ฮาเซกิหน้าเหวอ ทามะกระโดดเกาะหัว “บอกแล้วไงว่าอย่าทำอะไร! นี่วันหยุดนะโว้ย!!”
เย็นวันนั้น — สำนักงานยมโลก
ยูนะนั่งกุมขมับกับใบรายงานพฤติกรรม
“ฉันนับวันไม่ถูกเลยว่าใครกันแน่ที่ต้องฝึก… ฉัน หรือหมอนั่น…”
ทามะนั่งจิบน้ำชาข้าง ๆ “ไว้ใจไอ้นี่ก็เหมือนให้หมาเฝ้าตู้ปลาทอง…”
0 ความคิดเห็น