ตอนที่ 5: ผีเด็กกับของเล่นต้องคำสาป
“ไอ้นี่พูดได้เองได้ยังไงฟะ!?”
ในค่ำคืนหนึ่ง ฮาเซกิกับยูนะได้รับแจ้งเตือนจากระบบให้ไปยังสถานที่ใกล้สวนสาธารณะแห่งหนึ่งในโลกมนุษย์ มีวิญญาณเร่ร่อนที่ไม่สามารถเข้าสู่ระบบได้ซ่อนตัวอยู่
ฮาเซกิแบกเคียว (ที่ยังใช้เหมือนไม้เบสบอล) สะพายหลังไปแบบสบายใจ “รอบนี้ง่ายแน่นอน วิญญาณเด็กเองนี่ครับ น่าจะไม่มีอะไร…”
ยูนะกลอกตา “อย่าพูดแบบนั้นทุกครั้งก่อนเคสจะพังเถอะ…”
พวกเขามาถึงลานทรายเด็กเล่นที่มีของเล่นเก่ากระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด และตรงกลาง… มีตุ๊กตาหมีตัวหนึ่งนั่งนิ่งอยู่ ขนยุ่ย ตากระพริบเองได้ ทั้งที่ไม่มีถ่าน
“บรรยากาศมันไม่ชอบมาพากลว่ะยูนะ…” ฮาเซกิกระซิบ
“วิญญาณอยู่ในตุ๊กตานั่นแหละ… ระวังตัวล่ะ”
ไม่ทันที่ยูนะจะพูดจบ ตุ๊กตาหมีตัวนั้นก็กระโดดพรวดใส่ฮาเซกิแล้วกรีดร้องด้วยเสียงเด็ก!
“เอาของฉันคืนม๊าาาาาา!!!”
ฮาเซกิกรี๊ดกลับ “ของอะไร๊!? ชั้นยังไม่ได้หยิบอะไรเลยเว้ยยย!”
กลายเป็นการไล่ล่ากลางลานเด็กเล่น ระหว่างยมทูตฝึกหัดกับตุ๊กตาวิญญาณหัวร้อนที่พ่นของเล่นคำสาปใส่รัว ๆ เช่น
-
ห่วงยางที่กลายเป็นงูรัด
-
รถบังคับที่พุ่งเข้าใส่หน้า
-
เครื่องเล่นไม้กระดกที่งัดฮาเซกิปลิวลอยไปชนชิงช้า
“นี่มันไม่ใช่ฝึกภาคสนามแล้ว! นี่มัน Battle Royale ชัด ๆ!”
ยูนะพยายามใช้ SoulPad รวบรวมข้อมูล และพบว่าตุ๊กตาตัวนี้คือของรักของเด็กชายคนหนึ่งที่ถูกรถชนเมื่อห้าปีก่อน วิญญาณไม่รู้ว่าตัวเองตาย และยังผูกกับตุ๊กตาอยู่
“ฮาเซกิ! อย่าฟาดมัน! ลองคุยกับมันแบบที่ฝึกไว้!”
“คุกเข่า… กับตุ๊กตาเนี่ยนะ!?”
แต่สุดท้ายฮาเซกิก็ทำใจได้ นั่งลงช้า ๆ ต่อหน้าตุ๊กตาหมีที่กำลังหอบหายใจ (?)
“นี่… นายไม่ต้องกลัวนะ เราไม่ได้จะเอาของนายไปไหน เราแค่อยากช่วยนายไปอยู่ในที่ที่ดีกว่า”
ตุ๊กตาหมีนิ่งไป แล้วเสียงเด็กน้อยค่อย ๆ ดังออกมาเบา ๆ
“จริงเหรอ…? ผม… เหงามากเลยครับ…”
แสงสีฟ้าอ่อนเริ่มลอยออกจากตุ๊กตา รูปร่างของเด็กชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและรอยยิ้มบาง ๆ
“ขอบคุณนะครับ… คุณพี่เคียวเบี้ยว”
“…ทำไมต้องเบี้ยวด้วยวะ” ฮาเซกิบ่นในลำคอ ขณะที่วิญญาณเด็กค่อย ๆ จางหายไปเข้าสู่ระบบเรียบร้อย
ยูนะเดินมาลูบหัวเขาเบา ๆ “ทำได้ดีนะ นายเริ่มเข้าใจแล้วล่ะ”
“ครับ… ถ้าไม่นับตอนโดนรถบังคับอัดหน้าไปสามรอบ”
ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินจากไป เสียงของตุ๊กตาหมีก็พูดขึ้นเองอีกครั้ง…
“รอบหน้าจะเป็นผีเด็กผู้หญิงนะจ๊ะ~ เตรียมหัวไว้ให้หลุดได้เลย~”
ฮาเซกิกับยูนะหันขวับกลับไปมองตาโต
“…เฮ้ย เดี๋ยว!? ใครพูดวะเมื่อกี้!?”
(แมวทามะมองจากหน้าจอ SoulPad ในโลกวิญญาณแล้วหัวเราะเบา ๆ “โลกมนุษย์นี่มันสนุกจริง ๆ เล้ย~”)
0 ความคิดเห็น