ทามะเริ่มจางหาย
หลังจากภารกิจสุดท้ายของระบบเก่า ทามะเริ่มมีอาการแปลก ๆ—ภาพร่างเริ่มจางลง ไม่กินปลาขนม ไม่แซวใคร และนอนเงียบ
"เหมือนระบบกำลังเรียกข้ากลับไป... ข้าคงหมดหน้าที่แล้วล่ะ"
ยูนะและฮาเซกิพยายามหาวิธีช่วยแต่ไม่พบข้อมูลใดที่สามารถรักษาการคงอยู่ของทามะได้ เพราะเขาเป็นเพียงเศษพลังจากระบบเก่าเท่านั้น
ความทรงจำกับแมว
ฮาเซกินั่งเล่าเรื่องแรกที่พบทามะ ทั้งตอนที่แมวอ้วนปีนหัวเขา ตบหน้าเขาไม่ยั้ง แล้วก็เฝ้าคอยเตือนเรื่องหัวใจมนุษย์อย่างจริงจังแต่อบอุ่น
ยูนะยิ้มพลางพูดว่า
"ข้าจะคิดถึงเสียงขู่เวลาข้าหยิบปลาชิ้นสุดท้ายก่อนมันเสมอ"
ทามะหันมายิ้มแบบเสือซื่อบื้อ ก่อนพูดเบา ๆ
"ไม่ต้องเศร้าหรอก ข้าจะอยู่ในระบบใหม่... ในทุกวิญญาณที่มีความรู้สึก"
การจากลาอย่างสง่างาม
พวกเขาพาทามะไปที่คอร์กลาง ที่ซึ่งระบบใหม่สามารถดูดซับพลังจากทาม่าและแปรเปลี่ยนเป็นส่วนหนึ่งของความรู้สึกที่แพร่กระจายทั่วยมโลก
"ลาก่อน... เจ้าแมวขี้บ่น"
"ลาก่อน... พวกเจ้าคนบ้าหัวใจ"
ร่างทามะแตกกระจายเป็นแสงอุ่นไหลเข้าสู่คอร์กลาง ทิ้งกลิ่นปลาย่างจาง ๆ เอาไว้เป็นสัญลักษณ์ประจำตัว
ของขวัญชิ้นสุดท้าย
ฮาเซกิพบกล่องเล็ก ๆ ที่ทามะทิ้งไว้ ภายในมีขนนุ่มหนึ่งเส้นและข้อความว่า
"ข้าจะกัดเจ้าทุกครั้งที่เจ้าคิดมาก อย่าลืมหัวใจเจ้านะ ฮาเซกิ"
ฮาเซกิกอดกล่องแน่น น้ำตาไหลปนเสียงหัวเราะ
ยูนะพูดเบา ๆ
"แมวอ้วนจากไปแล้ว... แต่โลกเราจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป"
0 ความคิดเห็น