ตอนที่ 11: ผีในโรงเรียนกลางคืน
โรงเรียนที่ไม่เคยหลับ
กลางดึกในคืนพระจันทร์เต็มดวง โรงเรียนมัธยมคิริซากะที่เคยเงียบสงบกลับคล้ายมีบางสิ่งเคลื่อนไหวในความมืด เสียงลูกบิดประตูห้องเรียนเก่าดังเอี๊ยดอ๊าดราวกับมีใครกำลังเปิดเข้าไป วิญญาณเร่ร่อนที่ควรเข้าสู่ระบบกลับปรากฏขึ้นในที่ที่ไม่ควรอยู่—โรงเรียนที่ไม่มีใครเข้าเรียนมาเป็นปี
"อย่าบอกนะว่า...ต้องมาที่นี่อีกแล้วน่ะ!?" ฮาเซกิถอนหายใจยาว หันไปมองทามะที่นั่งอยู่บนหัวอย่างเกียจคร้าน
"นายเป็นยมทูต จะบ่นทำไมฟะ แค่ไปไล่ผีโรงเรียนเอง ไม่ได้ให้ไปสมัครเรียนใหม่ซะหน่อย" ทามะพูดพลางหาว
"แต่ผมก็เคยเป็นนักเรียนมาก่อนนะ! ห้องเรียนกลางคืนมันหลอนนะเว้ย!"
เคสซ้อนผีในห้องเรียนที่หก
เมื่อเดินสำรวจในโรงเรียน ฮาเซกิสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่ซ้อนทับกันอยู่ มันไม่ใช่แค่ผีตนเดียว แต่เป็น 'ผีเด็กที่ถูกผีอีกตนหนึ่งสิงอยู่' หรือที่ยมโลกเรียกกรณีนี้ว่า 'เคสซ้อนผี' ซึ่งหายากและจัดการยากยิ่งกว่า
ยูนะที่ตามมาสมทบหลังจากระบบแจ้งเตือน สั่งให้ฮาเซกิคุกเข่าแล้วเปิดเคียวสัมผัสระดับกลางอย่างระวัง
"ดูให้ดีนะ ถ้าจิตไม่มั่น วิญญาณอีกตนอาจย้อนกลับมาเข้าสิงนายแทนได้"
"เฮ้ย! จะพูดให้กลัวทำไมเนี่ยพี่ยูนะ!!"
แต่เมื่อพวกเขาพบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องเรียนที่หกพร้อมกับตุ๊กตาผ้าเก่า ๆ อยู่บนตัก ทุกอย่างเริ่มซับซ้อนขึ้น
เด็กหญิงกับเสียงที่ไม่ใช่ของเธอ
"น้องชื่ออะไรเหรอ?" ฮาเซกิถามพลางย่อตัวลง ทามะนั่งอยู่บนโต๊ะมองอย่างระแวดระวัง
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาเศร้าแต่เรียบนิ่ง แล้วพูดว่า "หนู...ไม่รู้ค่ะ...แต่เขาไม่ให้หนูออกไป..."
"เขา?" ยูนะขมวดคิ้ว
"เขาอยู่ในหัวหนู...เขาบอกว่าถ้าออกไป หนูจะตายอีกครั้ง..."
เสียงของเด็กหญิงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแหบพร่า ก่อนจะหัวเราะในลำคอด้วยเสียงที่ไม่ใช่เด็ก
"ฮะๆๆๆ ไอ้พวกยมทูต...จะมายุ่งอะไรกับของของฉัน!"
การแยกวิญญาณที่อันตราย
ยูนะเปิดม่านวิญญาณและดึงคาถาผนึกวงจำกัด ฮาเซกิโยนเคียวของตนที่เปลี่ยนเป็นระฆังวิญญาณเข้าไปในกลางวงพร้อมเปล่งเสียงเรียกชื่อจริงของเด็กหญิงที่ระบบตรวจพบ
"ยูอิ ซาโต้! วิญญาณของเธอไม่ได้เป็นของเขา! กลับบ้านเถอะ!"
เสียงสะท้อนดังราวกับพายุลมกระแทกใส่ทั้งตึกเรียน เสียงร้องไห้กับเสียงหัวเราะซ้อนกันกลายเป็นเสียงกรีดร้องที่ฉีกอากาศ ก่อนทุกอย่างจะเงียบลง เหลือเพียงเด็กหญิงที่หลับอยู่บนตักของยูนะ
จุดจบที่แสนเงียบงัน
หลังเสร็จภารกิจ ทามะเดินดูรอบๆ โรงเรียนก่อนจะหยุดที่กระดานดำ เขาใช้เท้าเขียนคำว่า "บ้าน" แล้วหันไปมองยูนะ
"เด็กนั่นคงอยู่ที่นี่มานานมาก...นานจนลืมว่าบ้านคือที่ไหน"
"แต่ตอนนี้ เธอกลับไปได้แล้ว" ยูนะกล่าวก่อนหันไปมองฮาเซกิ
ฮาเซกิพยักหน้า "งานจบอีกหนึ่ง… ผมจะไม่กินราเมงมื้อดึกอีกเลยถ้าผีจะเยอะขนาดนี้!"
"เดี๋ยวนะ...ใครบอกว่านายจะได้พักน่ะ เคสต่อไปรออยู่แล้วที่คลังวิญญาณนะจ๊ะ" ยูนะพูดพลางส่งข้อมูลใหม่เข้าแท็บเล็ตของฮาเซกิ
ทามะกลอกตา "โชคดีนะ เจ้ายมทูตนอกตำรา~"
0 ความคิดเห็น