ตอนที่ 10: ความลับของยูนะ
โลกหลังความตายก็มีวันหยุดนะเธอ!
“ใครจะไปคิดว่ายูนะเนี่ย เคยทำงานร้านราเมงมาก่อนอะ!?”
เสียงของฮาเซกิดังขึ้นกลางห้องพักยมทูต หลังจากเขาเผลอไปเปิดสมุดบันทึกเก่าของยูนะเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ (จริงๆ ก็เพราะหิวแล้วหาอะไรอ่านฆ่าเวลา แต่ดันไปเจอเรื่องไม่ควรเจอ!)
สมุดเล่มนั้นเก่าจนปกแทบหลุด ตัวหนังสือภายในเต็มไปด้วยลายมือหวัดๆ ที่แอบน่ารักผิดคาแรกเตอร์ของยูนะสุดๆ
“วันที่ 12 เดือนแปด: ลูกค้าคนนั้นสั่งราเมงเพิ่มไข่ต้มสามฟอง แต่ไม่ยอมจ่ายเพิ่ม! โอ๊ย อยากเสิร์ฟเคียวแทนราเมง!”
“...” ฮาเซกิยิ้มแห้ง คิดในใจว่า—ยูนะยังคงความโหดมาแต่ชาติก่อนสินะ
ยูนะในอดีต กับชีวิตธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
เมื่อยูนะเข้ามาในห้องพร้อมเสียงเคาะประตูเบาๆ ฮาเซกิก็สะดุ้งเฮือก
“แอบอ่านสมุดคนอื่น ไม่คิดจะขอโทษหน่อยเหรอ?”
“อ๋า! เปล่าๆ! ผมแค่...เอ่อ...กำลังจะเอาไปวางคืนครับ!”
ยูนะถอนหายใจ นั่งลงข้างๆ ฮาเซกิอย่างเหนื่อยใจ แล้วพูดเบาๆ ว่า
“ก็ได้เวลารู้แล้วล่ะมั้ง นายควรรู้ว่าโลกหลังความตายมันไม่ได้มีแค่ขาวกับดำ...”
แล้วยูนะก็เริ่มเล่า...
“ฉันเคยเป็นคนธรรมดา ทำงานร้านราเมงในเมืองเล็กๆ ไม่มีอะไรหวือหวา แต่วันหนึ่งก็เจอ ‘วิญญาณหลุดระบบ’ เข้ามาในร้าน แล้วทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย…”
จุดเริ่มต้นของ ‘ยมทูตนอกระบบ’
ยูนะเล่าว่า หลังจากช่วยวิญญาณที่ระบบไม่รับเข้าภพภูมิใดได้อย่างบังเอิญ เธอก็ถูกสังเกตการณ์โดยองค์กรยมโลก จนสุดท้ายโดน “ดึง” เข้าไปทำงานในแผนกฝึกสอนวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์
“ใช่... ฉันไม่ได้สมัครใจจะมาเป็นยมทูตหรอก” ยูนะพูดพลางยกมือเท้าคาง “แต่พอรู้ว่าโลกหลังความตายยังมี ‘ช่องว่าง’ ที่ไม่มีใครดูแล ฉันก็เลือกจะอยู่...เพื่อปิดช่องว่างนั้น”
ฮาเซกิมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเคารพ เขาเพิ่งเข้าใจว่ายูนะไม่ใช่แค่ครูฝึกจอมโหด แต่เป็นคนที่ ‘เห็น’ สิ่งที่ใครหลายคนมองข้าม
เส้นทางที่ยูนะเลือก และรอยร้าวในระบบ
หลังจากเล่าเสร็จ ยูนะก็มองออกไปนอกหน้าต่างของยมโลก ราวกับกำลังหวนนึกถึงอดีต
“แต่ช่วงหลังมานี้ ระบบเริ่ม...เพี้ยน” เธอพูดเสียงเบา “เหมือนมีบางอย่างแทรกซึมเข้าไป บางอย่างที่ไม่ใช่แค่ความผิดพลาดทางข้อมูล แต่เป็น ‘ความตั้งใจ’ ของใครบางคน”
ฮาเซกิรู้สึกขนลุกทันที
“ไคโตะ?” เขาถาม
ยูนะไม่ตอบตรงๆ แต่ยกยิ้มบางๆ ที่แฝงความเศร้าอยู่ในนั้น
“นายเองก็ต้องเตรียมใจไว้นะ เพราะถ้าระบบพัง...วิญญาณทุกดวงจะไม่มีที่ไป”
ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นขึ้น
เย็นวันนั้น ฮาเซกิชวนยูนะไปกินราเมง (ที่เขาทำเองตามสูตรสมุดบันทึก) ทั้งคู่หัวเราะเงียบๆ กลางโต๊ะอาหารที่ตั้งกลางห้องฝึกสอนวิญญาณ
ยูนะ: “นายใส่เกลือแทนน้ำตาลเหรอ?”
ฮาเซกิ: “อะ เอ่อ...เผื่อจะช่วยให้ระบบรีเซ็ตไง!”
ถึงรสจะเค็มจนแสบไส้ แต่รอยยิ้มของยูนะในวันนั้นกลับอบอุ่นที่สุด
และนั่นคือวันแรก...ที่เธอยอมเปิดใจให้ฮาเซกิอย่างแท้จริง
[ตอนต่อไป: ผีในโรงเรียนกลางคืน]
0 ความคิดเห็น