ตอนที่ 4: สอนยมทูตไม่เป็นเรื่อง
“โอ๊ย! ยูนะ! สอนดี ๆ หน่อยดิ! นี่เกือบฟันหัวตัวเองแล้วนะ!”
ยูนะถอนหายใจดังพรืด ยืนเท้าสะเอว มืออีกข้างถือแท็บเล็ตวิญญาณ (SoulPad) จ้องฮาเซกิที่กำลังสะบัดเคียวแล้วหมุนตัวจนเกือบหน้าทิ่มพื้น
“นายจะเป็นยมทูตได้ไง ถ้ายืนยังจะล้ม!?”
“ก็ใครใช้ให้เคียวหนักกว่าตัวผมล่ะครับ!?” ฮาเซกิโวยวายก่อนจะปัดฝุ่นจากเสื้อคลุมสีดำสนิทของตนเอง
วันนี้เป็นวันฝึกภาคสนาม (แต่ไม่ได้ออกภาคสนาม) ที่ยมโลก ฮาเซกิถูกลากมาฝึกทักษะขั้นพื้นฐาน เช่น การอ่านพลังวิญญาณ การควบคุมอาวุธยมทูต และการ... คุกเข่าคุยกับวิญญาณ!?
“ยูนะ… ผมไม่เข้าใจ คุกเข่าคุยกับวิญญาณมันช่วยอะไรเหรอครับ?”
ยูนะถอนหายใจอีกครั้งแบบเบื่อโลก “นายคิดว่าวิญญาณที่เพิ่งตาย เขาจะกลัวอะไรที่สุด?”
“ความตาย?”
“ผิด! กลัวคนที่มาตามเขาแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวต่างหากล่ะ! ถ้านายเดินเข้ามาพร้อมเคียว ข่มเสียงแบบตัวร้ายในการ์ตูน คนจะวิ่งหนีนะยะ ไม่เข้าสู่ระบบแน่!”
ฮาเซกิอ้าปากค้าง “…พูดเหมือนเคยลองไล่คนเองเลยนะครับ”
“แน่นอน! ชั้นเคยสับสนจนต้องตะโกน ‘อย่าหนีสิ! ฉันแค่มาเก็บวิญญาณ!’ ด้วยชุดรัดติ้วสีดำเต็มยศนั่นแหละ!”
คำสารภาพแบบไม่อายฟ้าดินของยูนะ ทำให้ฮาเซกิกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่
“สรุป… ต้องทำไงครับ?”
ยูนะยิ้มกว้าง ยื่นมือให้ฮาเซกิถือวิญญาณจำลองรูปเด็กน้อย “เข้าไปใกล้ ๆ มองตาเขา... แล้วคุกเข่าลง ค่อย ๆ บอกว่า ‘ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพาเธอไปที่ที่ดีกว่า’ แบบนั้นน่ะ”
“...เหมือนจีบสาวเลยแฮะ”
“ถ้าเป็นวิญญาณชายกลางคน นายจะพูดแบบนั้นได้มั้ยล่ะ?”
ฮาเซกิหน้าเหวอไปสามวินาที ก่อนจะพึมพำ “…อาจจะไม่”
การฝึกดำเนินไปอย่างค่อนข้างวุ่นวาย โดยเฉพาะตอนที่ฮาเซกิลองคุกเข่าต่อหน้าวิญญาณหญิงสูงวัยแล้วเผลอบอกว่า “จะพาไปยังที่สว่างกว่านี้เองครับยาย!” ยูนะถึงกับปิดหน้าอย่างปลงตก
“สอนนาย… เหมือนเลี้ยงแมวให้พูดภาษาคนเลยอะ”
“ทามะพูดได้นะครับ… แค่หยาบเฉย ๆ”
และทันใดนั้น เสียงแมวลากเสียงยาวก็ดังมาจากมุมห้อง
“พวกมนุษย์นี่… ลำบากจังวุ้ย จะพาไปเกิดใหม่ก็ยังต้องสอบสัมภาษณ์อีกเหรอ”
ทามะในร่างแมวดำสะบัดหาง พึมพำอะไรพึมพำไปมา แล้วโดนฮาเซกิอุ้มมายืนประจันหน้ากับ SoulPad
“พูดอีกทีสิครับ เดี๋ยวผมบันทึกเสียงส่งระบบเลย!”
“เดี๋ยวสิ! แบบนี้มันละเมิดความเป็นแมวแล้ว!”
สุดท้ายวันฝึกก็จบลงด้วยการที่ SoulPad ค้างจากการบันทึกเสียงแมว และยูนะบอกว่า:
“จำไว้เลยนะฮาเซกิ เป็นยมทูตไม่ใช่แค่ฟัน ๆ แต่ต้องเข้าใจความรู้สึกคนตายด้วย”
“ครับ… แต่ผมขอแอบนอนก่อนนะ ระบบอบรมเคร่งเครียดจนเครียดกว่าโดนไล่เก็บวิญญาณอีก”
ยูนะมองเด็กฝึกของเธอที่หลับคาเคียว แล้วถอนหายใจอีกเฮือก
“…ชั้นต้องอยู่กับเจ้านี่อีกนานแค่ไหนกันเนี่ย”
(มีเสียงแมวหัวเราะแบบกวน ๆ ปิดท้าย)
0 ความคิดเห็น