ตอนที่ 3: งานแรก—ล่าผีแม่บ้านหัวร้อน
ตื้นเสียง: โลกเป็น สถานต่อคิว ระบบ
“นายเคยถือเคียวเป็นมั้ย?”
“เคียว? แบบเคียวเกี่ยวข้าวอ่ะนะ?”
“เออ! นั่นแหละ—แต่ของเราตัดผี ไม่ได้เกี่ยวข้าว!”
ทามะพูดพลางกระโดดขึ้นโต๊ะไม้เตี้ยกลางห้องพัก ฮาเซกิกำลังงงกับถุงข้าวกล่องที่เพิ่งได้มาเมื่อเช้า ยังไม่ทันได้กินดี ก็ดันโดนลากมาอบรมเร่งด่วน
งานแรก: รับจ้างเพิ่ม
“วันนี้เราจะเริ่มงานแรกของนาย—เคสง่าย ๆ แถวโลกมนุษย์ แค่ผีเข้าสิงนิด ๆ หน่อย ๆ”
ฮาเซกิทำหน้างงหนักกว่าเดิม
“เดี๋ยว ผีเข้าสิง? แล้วทำไมต้องให้เราจัดการ?”
“เพราะผีนั่นหลุดระบบ! วิญญาณมันควรไปตามคิว แต่มันดันแหกคิวลงไปสิงแม่บ้านในซุปเปอร์มาเก็ต!”
ฮาเซกิหัวเราะแห้ง ๆ “เอาจริงดิ...”
ทามะเปิดพอร์ทัลแสงสีฟ้า พึมพำว่า "เอ้า เดินเลยพ่อยมทูตมือใหม่" แล้วพุ่งตัวเข้าไป ฮาเซกิยังยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าวงแสง
“ขอแค่ไม่ต้องเผชิญหน้าผีแบบในหนังสยองขวัญก็พอ...”
เป้าหมาร์เก็ต ขนาดใน
แสงจ้าสว่างวาบก่อนภาพจะเปลี่ยนเป็นซุปเปอร์มาร์เก็ตย่านชานเมือง แสงไฟสลัว มีเพลงบรรเลงญี่ปุ่นเก่า ๆ คลอเบา ๆ แต่สิ่งที่สะดุดตาคือ...
แม่บ้านคนหนึ่งกำลังยืนถือไม้ถูพื้นด้วยท่าทางน่ากลัว
“ตะ...ทามะ...นั่นใช่ผีมั้ย?”
“ใช่ ผีแม่บ้านหัวร้อน”
แม่บ้านสบตากับฮาเซกิทันที แววตาดุราวกับเจอศัตรูหัวใจ หลอดไฟบนเพดานกระพริบพรึ่บพรั่บ
“ท-ทำไมผมรู้สึกเหมือนเธอจะปาไม้ถูพื้นใส่ผม...”
“เพราะเธอจะปาจริง ๆ ไงล่ะ!”
ต่อต้อ: ต่อสู้
ไม้ถูพื้นพุ่งเฉียดหูฮาเซกิอย่างฉิวเฉียด ตามด้วยตะกร้าผ้าอีกใบ เขากระโดดหลบอย่างสุดตัว
“โอ๊ยยย! ไอ้ระบบบ้า นี่งานง่ายของนายเรอะ!?”
ทามะกลอกตา “ก็ผีมันเครียด! เธอเคยเป็นแม่บ้านที่โดนเอาเปรียบจนสะสมอารมณ์ไงล่ะ”
“แล้วให้ผมมาบำบัดแทนหมอจิตแพทย์เรอะ!”
ฮาเซกิหยิบเคียวจากช่องพกมิติ ออกมาเป็นไม้ยาว ๆ เรืองแสงสีน้ำเงินอ่อน แต่เขาถือเหมือนไม้เบสบอล
“ถือแบบนั้นไม่ได้! นายจะฟาดหัวผีเหรอ!?”
“ก็ถ้ามันจะปาไม้กวาดอีก ฉันจะฟาดแน่!”
เปิดษักดิบ
ระหว่างไล่ล่าผีแม่บ้านที่วิ่งไล่ฮาเซกิไปทั่วร้าน เสียงเพลงคลาสสิกก็ดังขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ (วิญญาณเปิดเองเพื่อสร้างบรรยากาศ?)
ทามะบ่น “ชอบทำเรื่องให้ดราม่าอีกแล้วนะเธอ...”
แต่จู่ ๆ ฮาเซกิก็ชะงัก เขามองตาแม่บ้านแล้วพูดเบา ๆ
“เธอ...ยังมีเรื่องค้างใจใช่มั้ย?”
เงียบ... แม่บ้านหยุดนิ่ง น้ำตาเริ่มไหล มือที่ถือไม้ถูพื้นสั่นเล็กน้อย
ฮาเซกิเบาเสียงลงอีก “ฉันไม่ได้มาไล่เธอ ฉันแค่อยากฟัง”
ทามะอ้าปากค้าง
แม่บ้านผีค่อย ๆ พูดออกมา “ฉันแค่...อยากให้มีใครฟัง ว่าฉันเหนื่อยแค่ไหน…”
จบพลอย
เมื่อเธอระบายความในใจจนหมด วิญญาณก็เริ่มจางลง พร้อมแสงสีขาวโอบล้อม
ฮาเซกิมองดูอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “ขอให้ได้พักบ้างนะ”
ทามะเดินมาข้าง ๆ “เกินคาดนะ นายไม่ได้แค่เอาตัวรอด แต่เข้าใจผีด้วย”
“แหงล่ะ ฉันก็เคยเป็นมนุษย์เหมือนกันนี่”
ทามะพยักหน้า “แล้วอย่าลืมนะ...นี่แค่เคสแรก”
ฮาเซกิถอนหายใจ “ขอพักกินข้าวกล่องก่อนได้มั้ย...”
0 ความคิดเห็น