“ฉันตายแล้วเหรอ!? …อ้าว ไหงระบบไม่รับล่ะวะ!?”
ท้องฟ้าสีเทาคลุมเครือ ปรากฏเมฆหมุนวนเป็นวงใหญ่เหนือหัว เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนม.ปลายสีดำล้มลงกลางถนนสายหนึ่ง ข้างตัวมีซองข้าวปั้นที่ยังไม่ได้เปิด มือข้างหนึ่งกำลังถือโทรศัพท์ค้างอยู่ที่หน้าจอแชตไลน์กับเพื่อน
“ตื่นสิ! ยังไม่ถึงบ้านเลยนะโว้ย!!” เสียงเรียกของเพื่อนจากโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นฉากหลัง ในขณะที่ดวงตาของเขาค่อย ๆ ลืมขึ้น... แต่เบื้องหน้ากลับไม่มีถนน ไม่มีรถ ไม่มีบ้าน ไม่มีเสียงเลยสักนิด
มีเพียงแสงสีเทาจาง ๆ กับพื้นขาวราวกับกระดานวาดภาพเปล่า
“...เฮ้ย?”
เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเหลือบมองมือของตัวเอง—ทะลุผ่านพื้นไปได้!? เขาสะดุ้งเฮือก
“เดี๋ยว ๆๆๆๆ นี่มัน... ไม่ใช่โลกจริงใช่มั้ย!?”
เสียงบี๊บดังขึ้น พร้อมหน้าจอโปร่งแสงสีฟ้าลอยขึ้นตรงหน้า
[ระบบรับวิญญาณอัตโนมัติ v.3.6 กำลังประมวลผล…]
[ERROR: ไม่สามารถระบุตัวตนได้ในระบบ]
[กรุณาติดต่อเจ้าหน้าที่ยมทูตเพื่อดำเนินการต่อ]
“ห๊า!? ระบบอะไรเนี่ย! ฉันยังไม่ทันจะเข้าเกมเลยนะโว้ย!?” เด็กหนุ่มโวยวาย เสียงดังสะท้อนทั่วมิติ
โลกวิญญาณ เขตพักวิญญาณชั่วคราว
เสียงงัวเงียของใครบางคนดังขึ้นจากโซนพักแรมวิญญาณ
“เห้อออ~ จะมีวันไหนที่ไม่มีแจ้งเตือนบั๊กบ้างมั้ยนะ…”
ยมทูตฝึกหัดที่ชื่อ ฮาเซกิ ลุกจากเก้าอี้ไม้เก่า ๆ พร้อมผ้าคลุมดำที่ยับยู่ยี่ มือข้างหนึ่งถือเคียวขนาดเด็กเล่น อีกข้างถือ... แก้วกาแฟเย็นจากโลกคนเป็น
“ERROR อีกละ บอกแล้วให้รีบอัปเดตซอฟต์แวร์ยมโลก v.4 ไปซะที” เขาพึมพำ ก่อนจะเดินตามเส้นแสงที่โผล่ขึ้นมาบนพื้น
พอลอดประตูมิติสีม่วงออกมา เขาก็พบกับเด็กหนุ่มที่กำลังยืนโวยวายอยู่กลางมิติสีเทา
“...นายยังไม่เข้าระบบเหรอ?”
“ก็เห็นมั้ยล่ะ! ระบบมันปฏิเสธฉัน!! แบบ... ตี๊ด! ไม่ผ่าน ตรวจไม่พบ!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ?”
ฮาเซกิยกมือขึ้นกดดูหน้าจอลอยของระบบ ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“อืม... นายชื่ออะไร?”
“ฮารุกะ คันซากิ อายุ 17 นักเรียนม.ปลาย เพิ่งจะซื้อข้าวปั้น—ยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ!”
ฮาเซกิหรี่ตา “น่าสงสารแฮะ...”
“ใช่มั้ยล่ะ! เอ๊ะ ไม่ใช่ประเด็นดิ!”
ระบบแสดงข้อความ:
[ชื่อ: คันซากิ ฮารุกะ]
[สถานะ: เสียชีวิต แต่ไม่พบข้อมูลวิญญาณในคลัง]
[ระดับพลังวิญญาณ: ผันผวน]
ฮาเซกิเบิกตาโต “เฮ้ย... นี่มัน...”
“อะไรอีกล่ะ!?”
“นายเป็น ‘วิญญาณไม่มีที่ไป’ น่ะ... บั๊กของระบบโดยสมบูรณ์”
ห้องประชุมยมโลก (ชั้นใต้ดินที่มีทั้งเคียว และกระถางต้นไม้)
“นายไปดึงเคสนี้มาทำไมฟะฮาเซกิ!?” หญิงสาวผมชมพูรวบหางม้า หน้าตาดุดันเหมือนหัวหน้าห้องตลอดกาลชื่อ ยูนะ ตวาดลั่น
“ก็ระบบมันเตือน ERROR เองนี่นา... ผมก็แค่—”
“นายไม่มีสิทธิ์ดึงวิญญาณเข้าเอง ถ้าไม่ได้รับอนุมัติจากฝ่ายตรวจสอบ!”
“งั้นก็ช่วยกรอกแบบฟอร์ม 44-Y ให้น้องหน่อยสิครับ หัวหน้า~”
ยูนะย่นคิ้ว ปากเริ่มสั่น “อยากโดนถีบออกจากยมโลกเรอะ!?”
“ถ้าโดนถีบแล้วได้ไปเกิดใหม่เป็นแมวก็โอเคนะครับ”
ตึง! เคียวของยูนะฟาดเข้ากับโต๊ะจนสะเทือน
ห้องพักของฮาเซกิ (รกพอ ๆ กับห้องเด็กติดเกม)
ฮาเซกิยกตัวฮารุกะมานั่งบนโซฟาขาด ๆ ก่อนจะเปิดทีวีขาวดำที่โชว์แต่รายการสอนวิธี “จัดการวิญญาณแบบไม่ให้ลุกขึ้นมาหลอน”
“เอาล่ะ สรุปคือนายเป็นคนที่ระบบไม่รู้จัก แต่มีตัวตนจริง และดันตายจริง”
ฮารุกะเบ้ปาก “ฟังดูแย่ฉิบ...”
“ไม่หรอก ๆ มันแปลว่านายอาจจะ ‘มีพลังพิเศษ’ ที่ระบบยังประมวลไม่ได้ก็ได้นะ”
“อย่างกับตัวละครพิเศษในเกม... เวอร์เกิน”
“ก็ใช่น่ะสิ เพราะนี่ไม่ใช่ชีวิตปกติอีกต่อไปแล้วล่ะ ฮารุกะคุง!”
“อย่าพูดด้วยน้ำเสียงพระเอกโชเน็นได้มั้ย มันขนลุก”
ทันใดนั้น เสียงแมวร้องแง้วก็ดังขึ้นจากใต้โต๊ะ พร้อมร่างของ แมวสีดำตาเพชร กระโดดขึ้นมาอย่างสง่างาม
“อีกแล้วเรอะฮาเซกิ! เก็บบั๊กวิญญาณมาอีกแล้วใช่มั้ย!?”
“อะแฮ่ม ขอแนะนำ ทามะ แมวขี้บ่นที่ระบบแถมมากับตำแหน่งยมทูตฝึกหัดครับ”
“ฉันไม่ใช่แถมนะเฟ้ย! ฉันคือ ผู้จัดการพิเศษประจำยมทูตสาย C!”
“แล้วทำไมหน้าตาเหมือนแมวในกล่องอะลูมิเนียม?”
ทามะสะดุ้ง “อย่าดูถูกดีไซน์ระบบ!”
ฮารุกะยกมือขึ้นอย่างเหนื่อยใจ “นี่ฉัน... จะได้ไปเกิดใหม่มั้ยเนี่ย?”
ทามะตอบแทน “ถ้านายยังไม่กลายเป็นผีเร่ร่อนไปก่อนนะ”
ยุทธภพยมโลก (ปิดท้ายตอน)
ฮาเซกิ ยูนะ และทามะยืนอยู่หน้าแผนที่ยมโลกที่มีจุดสีแดงกำลังกระพริบ
“ฮารุกะต้องอยู่กับเราไปก่อน” ยูนะถอนหายใจ “จนกว่าจะหาวิธีส่งเขาเข้าระบบได้”
ฮาเซกิเผยรอยยิ้มขี้เกียจ ๆ “หรือไม่ก็... ให้เขาช่วยเราทำงานไปด้วยเลยก็แล้วกัน?”
ทามะสะดุ้ง “หา!? เด็กคนนี้ยังไม่ทันได้อบรมเลยนะ!”
ฮารุกะยิ้มเหงื่อแตก “เดี๋ยว... เดี๋ยว ๆ ฉันยังไม่ตกลงอะไรเลยนะ!”
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของ ‘ยมทูตนอกตำรา’ คนใหม่ ที่ไม่ควรจะมีอยู่ในระบบตั้งแต่แรก...