EP.16 - ฝนตกในเมืองล่มสลาย
สายฝนเย็นเฉียบโปรยปรายเหนือเมืองที่เคยรุ่งเรือง บัดนี้หลงเหลือเพียงซากตึกพังทลาย กับกลิ่นไหม้ของซากหุ่นยนต์และฝุ่นเถ้าความหวัง
เร็นยืนบนดาดฟ้าของอาคารที่พังครึ่งหนึ่ง สวมฮู้ดคลุมหัว มองออกไปยังเส้นขอบฟ้าที่ถูกบดบังด้วยควันไฟ
ริว (เสียงในหูฟัง): “ฝนตกแบบนี้ หุ่น Guardian จะเคลื่อนไหวช้าลง... โอกาสทองของเรา”
เร็น: “แต่ใจของพวกเรากลับไม่เร็วขึ้นเลย…”
ความว่างเปล่าหลังการสูญเสีย
ไอลานั่งเงียบอยู่ในห้องบังคับการ แสงจากหน้าจอกระพริบไม่หยุด แต่เธอไม่ได้พิมพ์อะไรเลย
ไอลา (พึมพำ): “คุณปู่... ถ้าคุณยังอยู่ คุณจะว่าอะไรไหม... ที่ฉันกลัวแบบนี้”
เร็นเดินเข้ามาเงียบ ๆ หยิบผ้าขนหนูวางไว้ข้างไอลา
เร็น: “เธอไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะ... เราเองก็กลัวเหมือนกัน”
ไอลา: “…ไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว”
รอยแผลที่ลืมไม่ได้
เร็นนั่งลงตรงข้าม หยิบคุกกี้ที่เหลืออยู่จากซัพพลายโยนเล่น
เร็น: “บารอนเคยให้ฉันขนมแบบนี้ตอนฝึกหนักวันแรก เขาบอกว่า ‘จงหวานในวันที่ขมที่สุด’”
ไอลาหัวเราะเบา ๆ แต่ตามองลง
เร็น: “เขาไม่ใช่แค่ผู้นำ แต่เป็น ‘ครอบครัว’”
เสียงหัวเราะในค่ำคืนเศร้า
ริวเดินเข้ามาพร้อมหม้อราเม็งทันทีที่ได้กลิ่นซึมเศร้าในอากาศ
ริว: “เฮ้ อย่าเพิ่งกลืนอารมณ์จนขาดน้ำตาลนะ! ราเม็งล่ะ ร้อน ๆ พิเศษใส่ไข่!”
ไอลา: “ราเม็ง... ใส่ไข่...? จริงเหรอ?”
เร็น: “โอ้โห คิดว่าจะไม่กล้าขำในวันแบบนี้แล้ว”
ริว: “ขำได้ก็ดีแล้ว บารอนคงไม่อยากให้เราหน้าเศร้าทุกวันใช่ไหมล่ะ”
แผนการเดินหน้าต่อ
เร็น: “จากข้อมูลของบารอนก่อนตาย เขาพบตำแหน่ง ‘ศูนย์สื่อสารกลาง’ ที่ AI ใช้เชื่อมดาวเทียม”
ไอลา: “ถ้าเรายึดมันได้... เราอาจควบคุม ‘คลื่นสั่งการ’ ของ AI ได้บางส่วน”
ริว: “งั้นถึงเวลา ‘ยุทธการคืนแสง’ แล้วสินะ”
เร็นพยักหน้า ฝนยังคงตก แต่สายตาของเขาแน่วแน่
เร็น: “ไม่มีโล่แล้ว... แต่เราก็ไม่ใช่เงาอีกต่อไป”
ไอลา (ยิ้มเศร้า): “เราคืออัศวิน... ที่จะสร้างวันใหม่ แม้จะยืนอยู่ในเมืองล่มสลาย”
บทส่งท้าย
กล้องตัดไปยัง Knightross ในห้องมืด
Knightross: “บารอนตายแล้ว... แต่อีกสองคน... ไอลา กับ เด็กหนุ่มนั่น...”
เสียงหุ่นลึกลับอีกตัว: “ต้องการให้ข้าลงมือหรือ?”
Knightross: “ยัง... ปล่อยให้พวกเขา ‘หวัง’ ไปก่อน แล้วค่อยฉีกมันด้วยมือเรา”
0 ความคิดเห็น